Rozdział XX

Rozdział XX

        

Siedziałam, naprzeciw niej przyglądając się z daleka na jej nadgarstki. Blizny które prawdopodobnie jak sama jej właścicielka sądziła powstała od „Nich”-moich rodziców.

-Dajcie mi pić-zarządała.

Matt na chylił się nad stołem i wlał do szklanki  z dzbanka wodę. Pchnął szklankę po stole. Kaitleen wypiła ją całą i cmoknęła w kierunku chłopaka.

-Możesz się sprężyć?-proprosiła Alice

-Jasne- zgodził się -o czym chcecie…

Wstałam i zacisnęłam zęby.

-Usiądz-wskazała przed siebie

-Zacznij mówić Kaitleen-warknęłam

-Myślisz,że to dla mnie łatwe? To nie jest zwykła pogadanka…

-Więc zacznij mówić-wtrącił się Matt.

- Siądź -nalegała.

Westchnęłam i zajęłam miejsce.

-Zaczęło się po naszej kłótni-spojrzała na ich trójkę-szlajałam się po ulicach gdy przypadkowo trafiłam na twoich starych-kiwnęła do mnie głową-nie myśl sobie, że poszłam tam dobrowolnie. Wbili mi coś gdzieś tutaj-chciała podwinąć bluzę ale Alice jej przeszkodziła. Zerknęła na nią spod łba-obudziłam się w twoim łóżku,pytałam o co im chodzi ale znów mnie odurzyli -później przebudziłam się czując jak mnie nacinają wyraźnie widziałam, że to oni.

-O matko-wyrwało się Alice.

-Każdego razu czułam, że boli coraz mocniej. Rano mnie wypuszczali po zmroku  odnajdywali i odurzali.

Podparłam się o kolano i rozmasowałam nerwowo czoło.

-W końcu zebrałam się w sobie, wzięłam kajdanki no i zakradłam się do nich, resztę już moglibyście się domyśleć.

-Wie to ktoś jeszcze?-zapytałam nie podnosząc głowy znad podłogi.

-Możecie nas zostawić same-poprosiła

//Moi rodzice byli psychopatami.

-Dość już tajemnic, kto o tym wie!?

-Myślisz Matt, że byłam na tyle głupia żeby komuś o tym mówić?!

-Matt, mógłbyś udostępnić nam salon?-zapytała jego mama wchodząc

-Jasne, chodźmy na górę-odpowiedział jej.

Będąc na końcu Kaitleen „przypadkowo na mnie wpadła”

-Ktoś jeszcze wie-szepnęła mi na ucho

Zatrzymałam się.

-Kto?-zapytałam równie cicho.

Uśmiechnęła się tryumfalnie i ruszyła po schodach

Westchnęłam i przymknęłam oczy.

//Rodzice byli psychopatami.

-Lucy idziesz?

Zamachałam głową.

Weszłam na górę i opadłam na fotel.

-Cholera-powtarzał Matt wędrując po całym pokoju.

-Pamiętasz jak mówiłaś  w dzieciństwie że parę razy rodzice nie wracali na noc do domu?-dopytał Alex rozsiadając się na kanapie.

-Sugerujesz, że byli kolejnymi współpracownikami Mason’a?-mruknęłam.

Kaitleen przysiadła na oparciu mojego fotela.

-Hej Kaitleen może będziemy spokrewnione?-udałam entuzjazm

Parsknęła krótko śmiechem.

-Lucy to jest poważna sprawa-skarcił mnie Matt.

Poprzewracałam oczami.

-Chodź na chwilę ze mną-Kaitleen klapnęła mnie po nodze.

Wstałam.

-Skończyliśmy z tajemnicami-podkreślił Matt.

-Muszę do łazienki inteligencie.

-Alice z wami pójdzie.

-Okej-zgodziła się.

Wyszłyśmy.

-Kto jeszcze wie?-zapytała, ona też wiedziała, że jest jeszcze ktoś.

-Tylko się nie wkurzaj-rozmawiałam o tym z Madison.

-Madison?-zapytałam z powątpliwaniem.

-Tak z nią-lekko uchyliła drzwi sprawdzając czy nikt nas nie podsłuchuje

-Nie powiedziałam wam wszystkiego-przyznała się-gdy Madison się o tym dowiedziała kazała mi założyć podsłuch.

Wtedy dowiedziałam się właśnie nad czym przepracowuje się Carter.

Bez słowa wyszłam trzaskając drzwiami i opuściłam dom najszybciej jak się dało. Wszystko stało się przedziwnie pokręcone.

Wybrałam numer Madison.

-Bądź pod lasem za dwadzieścia minut-zakomunikowałam na wstępie i rozłączyłam się bez wyjaśnienia.

Wybrałam okrężną drogę nie chcąc natknąć się na swój dom.

//”Po zmroku mnie odnajdywali”

Gdy doszłam do skraju Madison stała już swoim samochodem.

Obeszłam go i oparłam się o tyle drzwi. Nie czekałam długo aż wyjdzie.

-Co jest?

Spojrzałam na nią z gniewem.

-Od jak dawna wiesz?

-O czym?

-O tym, że moi rodzice to kompletni psychopaci!

-Od początku…

-Początku czego?!

-Gdy Kaitleen się tam pojawiła.

Odwróciłam wzrok do strony lasu.

Krople deszczu mocno uderzały o karoserię.

-Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?

-Nie chciałam Cię martwić.

-Martwić?-powtórzyła z narastającą złością-lepsze było kłamstwo?

Zawiesiła głowę na błotnistym podłożu.

-Nie Cierpię kłamstw-mruknęłam.

Miałam do niej urazę ale chciałam zostać poinformowaną.

-Czego się dowiedziałaś?

-Mam zestaw w samochodzie-puknęła w szybę.

Wsiedliśmy w milczeniu i obie włożyłyśmy po słuchawce do uszu.

-Mieliśmy zamontować kamery ale… nie zdążyłyśmy.

Kiwnęłam głową.

-Trzeba ją znaleźć.

Nie martw się daleko nie mogła pójść.

Trzask drzwiami uprzedził ciszę.

-O kogo chodzi?

Madison milczała wyraźnie zamyślona

-Carter!-upomniałam ją.

-Spojrzała na mnie nie obecnie.

-O kogo chodzi?!

Madison wyciągnęła telefon.

-Luck? Wyszli z domu…tak, jasne-rozłączyła się-Lucy musisz mi zaufać-odpaliła samochód.

-Nie mam jakoś do tego podstaw

Ruszyła tym samym wbijając mnie w fotel.

-Musisz coś dla mnie zrobić-rzuciła do mnie opanowana

-Zatrzymaj się!-nakazałam.

Chwilę jechaliśmy aż w końcu zahamowała

-Oszalałaś!?-rozpoznałam swój dom.

-My z Luck’em jedziemy za nimi, Ty w tym czasie rozejrzyj się po domu.

-Madison…

-Lucy? Zrób to.

Warknęłam

-Niech Ci będzie

-Luc?-zatrzymała mnie gdy wysiadałam-wszystko będzie dobrze

Wysiadłam i będąc kompletnie zmokniętą zadzwoniłam dzwonkiem do drzwi sąsiadki.

-Och Lucy- szczerze zdziwiona moim widokiem wpuściła mnie do środka

-ja tylko na moment, mogę odebrać zapasowe klucze od domu?

Rodziców tam nie ma…

-Oczywiście, twoi rodzice Lucy, ostatnio bardzo często gdzieś wychodzą-wysciągnęła z szuflady klucze i wręczyła mi je.

-Tak są bardzo…zapracowani

Podziękowałam za klucze i wyszłam.

Przeszłam pośpiesznie do domu.

Wbiegłam  po schodach na górę i przekopałam się przez mój pokój.

//Coś musi tu być.

Zajrzałam pod łóżko i dostrzegłam przedmiot owinięty dokładnie w szmatę.

-Szukasz czegoś?-usłyszałam i oberwałam w głowę.

Czułam jak obydwoje ciągną mnie po schodach dociągając mnie do salonu

-Mogłaś być z nami a nie przeciwko nam!

Uniosłam się na łokciach ale kopnęli mnie w głowę.

-Mogłaś to zostawić!-stanął w rozkroku nade mną

-ale wolałaś w to ingerować-dokończyła matka pochylając się

Próbowałam nie dać się związać ale docisnął  mnie kolanem do Ziemi.

-A teraz-uniosłam mi twarz za podbródek-teraz otrzymasz to na co zasłużyłaś

Sięgnęła po coś.

-Dam Ci tylko jedną szansę Luc-wyszeptał mi ojciec do ucha-przeżucił mnie związaną na plecy.

-Jesteś z nami czy przeciwko nam?-poczułam, że po moim drżącym policzku wędruje metalowy pręt

-Chrzańcie się!-wrzasnęłam a ona zamachnęła się.

Powstrzymał ją jedynie dzwonek do drzwi.

-Wstawaj-unieśli mnie-teraz pójdziesz i otworzysz drzwi- rozwiazali mnie-jeśli uciekniesz albo wyślesz znak zabijemy i Ciebie i tego kto tam jest

-Lucy, cholera tak się martwiłem-Alex pociągnął mnie do Siebie.

-Wynos się-mruknęłam

-Co?-odsunął się tylko po to aby spojrzeć na mnie.

-Mówię żebyś się cofnął-warknęłam i odepchnęłam go.

-Lucy… co się…-zaczął zdziwiony.

-Moja córka nie chce już z tobą rozmawiac-usłyszałam za sobą jej głos.

-tak-przytaknełam i wycofałam  się do tyłu jak gdybym oddalała się od niewidzialnej granicy. Granicy po której stał mój najlepszy przyjaciel łamiący mi serce.

-Lucy,no!-krzyknął za mną gdy odwróciłam się weszłam do domu.

-Świetnie to odegrałaś-ojciec doskoczył do mnie i przywalił do ściany.

-Nie boję się was-zaprzeczyłam

-A powinnaś-wyjął z kieszeni podsłuch-serio myślałaś że tego nie zauważymy.

Tu mocno mnie spoliczkował a potem pchnął do kuchni.

-Czas na rodzinny obiadek-złapał boleśnie za moje ramie i przypiął mnie kajdankami do stolika-to gdybyś miała odejść od stołu-skomentował i obydwoje zanieśli się obłąkanymi śmiechami.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Tak kończy się rozdział XX. Dzięki za przeczytanie zapraszam do komentowania i dołączania do "czytelników bloga"