Rozdział XXII

 Rozdział XXII

Coś zaskrzypiało na co natychmiast poderwałam się znad poduszek.
Spojrzałam z wyrzutem na staruszka która przekręcił się na swoim łóżku,  później przeniosłam wzrok  na sąsiednie łóżku z którego chłopak obserwował sufit. Westchnęłam i powoli sprawdziłam opatrunek na karku który utrzymywał się już kilka tygodni. Zerknęłam jeszcze na stół. Świeże kwiaty od Matt’a komponowały się z szpitalnymi ścianami Sali sięgnęłam do  nocnej lampki i ułożyłam się na poduszkach. Nie byłam jednak już senna, czułam że dość mam leżenia i pragnę się przejść.
Siadłam więc rozejrzałam się po ciemnym pomieszczeniu i powoli wstałam. Przeszłam prawie  bezszelestnie do drzwi i lekko je uchylając wyślizgnęłam się przez nie.  Ruszyłam przez korytarz patrząc na krople deszczu spływające po oknach.
//Dlaczego zawsze musi padać?
Stanęłam przy jednym i przyłożyłam zimna dłoń do szyby.
//Dlaczego ja?
Jakiś cień odbił się w szkle, obejrzałam się i spostrzegłam że nie tylko ja nie mogłam spać. Zabłyszczało się i po chwili usłyszeliśmy grzmot. Drgnęłam nerwowo ale dalej trzymałam rękę. Chwile tak stałam a potem wróciłam sama do sali. Siadłam na materacu i schowałam twarz w dłoniach.
//mam dosyć kłamstw
Skulona położyłam się i Wsłuchując w równomierne od glosy Padającego deszczu przymknęłam oczy. Bałam się spać bałam się ze koszmar powróci ze znów będzie to zbyt realistyczne. Za każdym grzmotem drżałam.
-Luc-usłyszałam. Uniosłam głowę
-Co?-zapytałam
Nikt mi nie odpowiedział ,nikt nie stał koło łóżka.
Warknęłam i  przerzuciłam się na drugi bok.
Słyszałam jak wchodzi do sali i kładzie się do łóżka.
Miałam dość jego obecności i chciałam jak najszybciej opuścić to miejsce
//Tylko dokąd pójdę?
Przewijały mi się ewentualne opcje a później niespodziewanie zasnęłam
-Jestem z Ciebie taki dumny-wyszeptał ktoś
Otworzyłam oczy, niebo było przysłonięte konarami drzew a w oddali rozpoznawałam śpiew ptaków.
Przechyliłam głowę, wśród zielonych źdźbeł trawy leżał mój ojciec.
Usiadłam powoli jak gdyby jego widok zbytnio mnie nie przejął i upewniłam się że mam koło siebie zwykłe zwłoki.
-To nie najlepszy widok prawda?-usłyszałam jego głos za sobą
Poderwałam się do góry
Podszedł do swojego ciała i z uśmiechem oglądał je dokładnie.
-Dlaczego to robiłeś?-wycedziłam-
Milczał jakby nie usłyszał pytania. Rzuciłam się na niego.
Ten obrócił się w porę i usłyszałam przecięcie .wrzasnęłam i opadłam kolo martwej postaci
-Przepraszam...córko-dosłyszałam
-Lucy,Luc-usłyszałam i poczułam jak jestem szarpana
Ujrzałam jego twarz pochylona nade mną, odepchnęłam go mocno i usiadłam dysząc.

-już okej-zapewnił zniecierpliwionym głosem.

Znów go odepchnęłam gdy zbliżył się do mnie.

-Uspokój się-złapał mnie za przedramiona.

-Zostaw mnie w spokoju-nakazałam i wyrwałam się

-O co Ci chodzi co?!-wrzasnął i zacisnął pięści.

Popatrzyłam na niego przelotnie i znów się ułożyłam

Stał dalej na co jeszcze bardziej mnie irytował.

-Możesz odejść?-zapytałam posyłając mu niechętne spojrzenie.

Przekazał mi niezbyt przyjazne spojrzenie powlókł się do swojego łóżka.

//Mam dość..

-Wiesz co?-zapytałam poirytowana wstając

-Ciszej-usłyszałam zaspanego staruszka, ale zignorowałam go

-Cholernie przepraszam za to że  tam byłeś, że w ogóle Cię znam, że mnie nie zabili może wtedy nie miałbyś takiej twarzy

Alex wrócił się i stanął zbyt blisko, jego twarz wykrzywiona była w nie przyjemny sposób.

-Nigdy więcej tego nie powtarzaj.

Prychnęłam i spojrzałam w bok

Złapał mnie za ramiona

-Co uderzysz mnie?-zapytałam z sarkazmem ścisnął mnie jeszcze bardziej.

-Czy wszystko w porządku-usłyszeliśmy.

-Tak-odpowiedzieliśmy chórem.

-Więc nie krzyczcie tak, jest już po ciszy nocnej

Drzwi zamknęły się za nią a ja odwróciłam się od niego i ruszyłam do siebie.

-Czekaj-złapał mnie za nadgarstek- musimy porozmawiać.

-Nie ma Ci już więcej…

-Proszę o spokój!-wrzasnął starszy facet.

Posłałam mu gniewne spojrzenie.

-Po prostu rozmowa-wyjaśnił Alex przyciszonym głosem-nic więcej.

-Dobra-warknęłam cicho i skierowałam się na jego łóżko które było chodź trochę oddalone od zrzędzącego pacjenta.

Przysiadłam na materacu i wpatrzyłam się w niego.

-No więc o czym chcesz…-zaczęłam niezbyt przyjaźnie

-Darujmy sobie taki ton

-Chyba nie zamierzasz mi czegoś zakazywać?

Zaprzeczył z niecierpliwością i przysiadł obok mnie.

-Martwiłem się wtedy o Ciebie, kiedy tam byłaś-mruknął-sądziłem, że są zdolni Cię zabić…

-To już nie ma znaczenia-przerwałam mu stanowczo wzruszając ramionami-oni zrobili to co zamierzali

Nie wiedział co mi odpowiedzieć.

-Pójdę już-stwierdziłam chociaż  chciałam z nim jeszcze porozmawiać-

-Zaczekaj-powstrzymał mnie gestem-proszę Cię nie obwiniaj się za to wszystko.

Przygryzłam wargę

//Łatwo mówić

-Wiem że to trudne ale to nie twoja wina nie odpowiadasz za to co oni zrobili.

-Nie obwiniam się za to-zaprzeczyłam zgodnie z prawdą-obwiniam się tylko że się nie domyśliłam

-Co Ci się śniło?-zapytał marszcząc brwi

//Zabił mnie

Nie odpowiedziałam

-Czy twój ojciec…-upewnił się dalej mnie nie puszczając

-Tak-odparłam krótko

//Zabiła go

Delikatnie wtulił mnie do siebie.

-Przykro mi Lucy.

Pokiwałam głową wiedząc że to powie  tylko co mi było po jego współczuciu? Co mi było po współczuciach innych skoro nie dawało mi to niczego?

-Cześć-usłyszałam gdzieś w okolicy drzwi.

Zaspana Kaitleen opierała się o futrynę drzwi i zastawiała się czy  powinna wejść.

-W porządku? -zapytałam widząc jej wyraz twarzy i podeszłam do niej-co w ogóle tu robisz o tej godzinie?- zadałam kolejne pytanie a ona najzwyczajniej w świecie podniosła na mnie spojrzenie. Pełne bólu i łez stojących w jej kącikach oczu.

-  Kaitleen co się stało?-Alex znalazł się koło nas.

Dziewczyna zerknęła na mnie potem na niego i w końcu jakby nie była zdecydowana do końca wpadła mi w ramiona.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Tak kończy się rozdział XXII zapraszam do komentowania i dodawania się do obserwatorów.Wesołych Świąt! :)

Rozdział XXI

Rozdział XXI

Cisze przerywało tykanie salonowego zegara.

-powiedz coś-nakazała kobieta

Milczałam wędrując wzrokiem po nich.Nachyliła się do mnie przez stół

-Jesteś przygłucha?-zapytała z sarkazmem.

Zacisnęłam pięść jeszcze bardziej.

Prychnęła pogarda i rozsiadła się na kuchennym krześle.

Na stół została rzucona gazetowa figurka origami w kształcie róży,sięgnęłam po nią i rozłożyłam niezdarnie, rozpoznałam od razu  nagłówek.

//Oni nie zabili July

Zwinęłam świstek makulatury i cisnęłam nim poza stół

-Nie chcesz dowiedzieć się prawdy?-zapytał

Nie odpowiedziałam

-Przynieś "to" Jonatanie

Kiwnął głową i ruszył powoli w stronę schodów.

-Lucy, chcę abyś do nas dołączyła

Spojrzał na nią złowrogo.

-Dołączyć do grona zamaskowanych czarnych kapturków?-wycedziłam

Posłała mi mordercze spojrzenie i zwaliła wazon który stał pomiędzy nami na podłogę.

-Nie będziemy w taki sposób rozmawiać-zerwała się z miejsca chwyciła mnie boleśnie za ramię i  przywaliła w twarz.

Przyłożyłam swoją wolną rękę w to miejsce i zaniosłam się śmiechem.To rozłościło ją jeszcze bardziej

-Jeśli się nie uspokoisz to będę zmuszona Cię zabić-chwyciła za moją krtań i za pasa wyciągnęła mały nożyk

-Nie boję się Ciebie-zapewniłam patrząc na nią z satysfakcją -jesteś zwykłym psycholem.

Podniosła ostrze w górę ale od wbicia go powstrzymał ją  Jonatan krzycząc jej imię.Puściła mnie i zajęła swoje miejsce naprzeciw mnie.

Na blat rzucona została z brzdękiem czarna tkanina.

-Wiesz co tam jest?-zapytał patrząc lekko podenerwowany.

Milczałam.

-Nie mamy czasu na te beznadziejne sceny-zawyła  Nicole i rozwinęła szmatę.

-Zaczekaj, jej trzeba to…

-Nie!-zaskrzeczała i wyjęła zakrwawiony sztylet-zróbmy to Jonatanie.

Przez chwilę zastanowił się i w końcu złapał za sztylet.Zaczęłam czuć niepokój.Oboje zwrócili się w moją stronę.

Spojrzałam na nich a po tem zerwałam się z miejsca i impulsywnie zaczęłam szarpać się z kajdankami

-Spokojnie nie powinno boleć-ojciec złapał mnie za ramiona i usadowił na krześle.

Zaczęłam się szarpać z ramionami matki którymi mnie oplotła.Jonatan obszedł krzesło do okoła i odgarnął mi włosy z mokrego karku.

-To potrwa chwilę-zapewnił

Zaczęłam się szarpać ale Nicole trzymała zbyt mocno

-Przepraszam-usłyszałam nie wyraźnie od niego

Czułam mrowienie w okolicy karku aż do momentu aż nie poczułam jak w wbija w nie lekko ostrze

Zaczęłam wrzeszczeć do póki nie przyłożyli mi czegoś do twarzy a kuchenne otoczenie zniknęło.

Odczuwałam dziwną woń unoszącą się w powietrzu.Otworzyłam oczy, znajdowałam się w zaciemnionym pomieszczeniu z którym jedynym źródłem światła była dioda świecąca się  w  kącie.Zaczęłam się powoli obszukiwać.

-Lucy?-usłyszałam wyjąknięcie gdzieś z dalszej części pomieszczenia

-Richard?-wyszeptałam

Wsparłam się o coś ciężkiego i ruszyłam w stronę głosu.

-Lucy-teraz wyraźnie usłyszałam głos z innej strony.

-Cholera jasna-wymamrotałam.

Znów ktoś wypowiedział moje imię z tej samej strony.Wyciągnęłam przed siebie ręce i powędrowałam powoli do przodu.Natknęłam się w końcu na coś miękkiego, zmarszczyłam brwi

-Luc-wysapał a ja uniosłam przerażony wzrok gdzieś na wysokość jego twarzy.

-Alex?-upewniłam się

Przytaknął.

Zaczęłam się rozglądać po mroku wokół nas.

-Twoi rodzice to…-

-Wiem-przerwałam mu i zjechałam rękoma po kieszeniach jego spodni.

-Obszukali mnie to bez sensu

Odsunęłam się od niego i ruszyłam znów przed siebie potykając się co kilka chwil o coś leżącego na ziemi.

-Nie idz-usłyszałam za sobą ale nie zwracałam na to uwagi

Doszłam do czegoś drewnianego i wymacałam schody.

//Czas  abym to skończyła.

Szłam powoli na kolanach  ignorując nawołującego cicho Alex’a.Po kilkunastu schodach dosłyszałam kroki gdzieś z daleka. Zdołałam stanąć tylko chwiejnie na nogach.

Drzwi otworzyły się oślepiając mnie przy tym światłem z korytarza.Spojrzałam wprost na nich i nie poruszyłam się.Uśmiechnięci szli w moją stronę, cofałam się z zaciętą miną .

Byłam w swojej piwnicy tak jak zdążyłam się już domyśleć, wycofując się spojrzałam na Alex’a.

Siedział podparty o ścianę z pobijaną twarzą, a posadzka wymazana była krwią która ciągnęła się aż do chłopaka.

Cofnęłam się pod ścianę stając przed Alex’em.

-Jonatanie?-odezwała się nie naturalnym głosem Nicole.

-Tak kochanie?

-Przepraszam

-Ale za co?-odrwócił się w jej stronę.

Widziałam tylko jak zamachnęła się.

Cofnęłam się i  znajdując się przy ścianie osunęłam się po niej.Mężczyzna opadł na podłogę nie poruszając się.

Coś huknęło oślepiając nas. Spojrzałam na wkraczające jednostki policji a później na siedzącego koło mnie nie przytomnego Alex’a.Nicole zaczęła wrzeszczeć i wymachiwać na oślep nożem. Zmrużyłam oczy obserwując jak policjanci sprawnie obezwładniają ją i przewalają na krwistą posadzkę.

Twarz Madison pojawiła się przed moją.

-Już dobrze-zapewniła głosem który ledwo był słyszalny

-Zajmijcie się nim-mruknęłam i wskazałam przyjaciela.

Madison złapała mnie lekko za ramiona i podniosła.

-Możesz iść?-zapytała przewieszając sobie moje ramię przez szyję.

Przeszliśmy bliżej Nicole

-Lucy ja robiłam to wszystko dla Ciebie!-wrzasnęła mimo policjanta który dociskał ją do ziemi.

Zebrałam się w sobie i rzuciłam w jej kierunku.Zaczęli mnie z łatwością odciągać od niej nie pozwalając na jej uderzenie.

Nie pamiętam już co wrzeszczałam ale wiem, że nie zdołałam dostać się do niej ani sama wyjść z piwnicy.Wszystko dalsze spowite było mrokiem.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tak kończy się rozdział XXI. Dzięki za przeczytanie zapraszam do komentowania i dołączania do "czytelników bloga"