Rozdział XXI

Rozdział XXI

Cisze przerywało tykanie salonowego zegara.

-powiedz coś-nakazała kobieta

Milczałam wędrując wzrokiem po nich.Nachyliła się do mnie przez stół

-Jesteś przygłucha?-zapytała z sarkazmem.

Zacisnęłam pięść jeszcze bardziej.

Prychnęła pogarda i rozsiadła się na kuchennym krześle.

Na stół została rzucona gazetowa figurka origami w kształcie róży,sięgnęłam po nią i rozłożyłam niezdarnie, rozpoznałam od razu  nagłówek.

//Oni nie zabili July

Zwinęłam świstek makulatury i cisnęłam nim poza stół

-Nie chcesz dowiedzieć się prawdy?-zapytał

Nie odpowiedziałam

-Przynieś "to" Jonatanie

Kiwnął głową i ruszył powoli w stronę schodów.

-Lucy, chcę abyś do nas dołączyła

Spojrzał na nią złowrogo.

-Dołączyć do grona zamaskowanych czarnych kapturków?-wycedziłam

Posłała mi mordercze spojrzenie i zwaliła wazon który stał pomiędzy nami na podłogę.

-Nie będziemy w taki sposób rozmawiać-zerwała się z miejsca chwyciła mnie boleśnie za ramię i  przywaliła w twarz.

Przyłożyłam swoją wolną rękę w to miejsce i zaniosłam się śmiechem.To rozłościło ją jeszcze bardziej

-Jeśli się nie uspokoisz to będę zmuszona Cię zabić-chwyciła za moją krtań i za pasa wyciągnęła mały nożyk

-Nie boję się Ciebie-zapewniłam patrząc na nią z satysfakcją -jesteś zwykłym psycholem.

Podniosła ostrze w górę ale od wbicia go powstrzymał ją  Jonatan krzycząc jej imię.Puściła mnie i zajęła swoje miejsce naprzeciw mnie.

Na blat rzucona została z brzdękiem czarna tkanina.

-Wiesz co tam jest?-zapytał patrząc lekko podenerwowany.

Milczałam.

-Nie mamy czasu na te beznadziejne sceny-zawyła  Nicole i rozwinęła szmatę.

-Zaczekaj, jej trzeba to…

-Nie!-zaskrzeczała i wyjęła zakrwawiony sztylet-zróbmy to Jonatanie.

Przez chwilę zastanowił się i w końcu złapał za sztylet.Zaczęłam czuć niepokój.Oboje zwrócili się w moją stronę.

Spojrzałam na nich a po tem zerwałam się z miejsca i impulsywnie zaczęłam szarpać się z kajdankami

-Spokojnie nie powinno boleć-ojciec złapał mnie za ramiona i usadowił na krześle.

Zaczęłam się szarpać z ramionami matki którymi mnie oplotła.Jonatan obszedł krzesło do okoła i odgarnął mi włosy z mokrego karku.

-To potrwa chwilę-zapewnił

Zaczęłam się szarpać ale Nicole trzymała zbyt mocno

-Przepraszam-usłyszałam nie wyraźnie od niego

Czułam mrowienie w okolicy karku aż do momentu aż nie poczułam jak w wbija w nie lekko ostrze

Zaczęłam wrzeszczeć do póki nie przyłożyli mi czegoś do twarzy a kuchenne otoczenie zniknęło.

Odczuwałam dziwną woń unoszącą się w powietrzu.Otworzyłam oczy, znajdowałam się w zaciemnionym pomieszczeniu z którym jedynym źródłem światła była dioda świecąca się  w  kącie.Zaczęłam się powoli obszukiwać.

-Lucy?-usłyszałam wyjąknięcie gdzieś z dalszej części pomieszczenia

-Richard?-wyszeptałam

Wsparłam się o coś ciężkiego i ruszyłam w stronę głosu.

-Lucy-teraz wyraźnie usłyszałam głos z innej strony.

-Cholera jasna-wymamrotałam.

Znów ktoś wypowiedział moje imię z tej samej strony.Wyciągnęłam przed siebie ręce i powędrowałam powoli do przodu.Natknęłam się w końcu na coś miękkiego, zmarszczyłam brwi

-Luc-wysapał a ja uniosłam przerażony wzrok gdzieś na wysokość jego twarzy.

-Alex?-upewniłam się

Przytaknął.

Zaczęłam się rozglądać po mroku wokół nas.

-Twoi rodzice to…-

-Wiem-przerwałam mu i zjechałam rękoma po kieszeniach jego spodni.

-Obszukali mnie to bez sensu

Odsunęłam się od niego i ruszyłam znów przed siebie potykając się co kilka chwil o coś leżącego na ziemi.

-Nie idz-usłyszałam za sobą ale nie zwracałam na to uwagi

Doszłam do czegoś drewnianego i wymacałam schody.

//Czas  abym to skończyła.

Szłam powoli na kolanach  ignorując nawołującego cicho Alex’a.Po kilkunastu schodach dosłyszałam kroki gdzieś z daleka. Zdołałam stanąć tylko chwiejnie na nogach.

Drzwi otworzyły się oślepiając mnie przy tym światłem z korytarza.Spojrzałam wprost na nich i nie poruszyłam się.Uśmiechnięci szli w moją stronę, cofałam się z zaciętą miną .

Byłam w swojej piwnicy tak jak zdążyłam się już domyśleć, wycofując się spojrzałam na Alex’a.

Siedział podparty o ścianę z pobijaną twarzą, a posadzka wymazana była krwią która ciągnęła się aż do chłopaka.

Cofnęłam się pod ścianę stając przed Alex’em.

-Jonatanie?-odezwała się nie naturalnym głosem Nicole.

-Tak kochanie?

-Przepraszam

-Ale za co?-odrwócił się w jej stronę.

Widziałam tylko jak zamachnęła się.

Cofnęłam się i  znajdując się przy ścianie osunęłam się po niej.Mężczyzna opadł na podłogę nie poruszając się.

Coś huknęło oślepiając nas. Spojrzałam na wkraczające jednostki policji a później na siedzącego koło mnie nie przytomnego Alex’a.Nicole zaczęła wrzeszczeć i wymachiwać na oślep nożem. Zmrużyłam oczy obserwując jak policjanci sprawnie obezwładniają ją i przewalają na krwistą posadzkę.

Twarz Madison pojawiła się przed moją.

-Już dobrze-zapewniła głosem który ledwo był słyszalny

-Zajmijcie się nim-mruknęłam i wskazałam przyjaciela.

Madison złapała mnie lekko za ramiona i podniosła.

-Możesz iść?-zapytała przewieszając sobie moje ramię przez szyję.

Przeszliśmy bliżej Nicole

-Lucy ja robiłam to wszystko dla Ciebie!-wrzasnęła mimo policjanta który dociskał ją do ziemi.

Zebrałam się w sobie i rzuciłam w jej kierunku.Zaczęli mnie z łatwością odciągać od niej nie pozwalając na jej uderzenie.

Nie pamiętam już co wrzeszczałam ale wiem, że nie zdołałam dostać się do niej ani sama wyjść z piwnicy.Wszystko dalsze spowite było mrokiem.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tak kończy się rozdział XXI. Dzięki za przeczytanie zapraszam do komentowania i dołączania do "czytelników bloga"