RozdziałXXIV

Rozdział XXIV

Powstrzymała mnie od odejścia.

-Czego ty chcesz?-warknęłam

-Musimy porozmawiać-odpowiedziała Madison powstrzymując mnie od odejścia-chcę żebyś poznała prawdę

Prychnęłam

-Zaczekam na reportaż-rzuciłam sarkastycznie. Carter nie spodziewanie pchnęła mnie na ogrodzenie.

-Zasługujesz naprawdę

-Oszalłaś-zdążyłam jedynie powiedzieć nim usłyszałam kogoś kto nadbiegał w naszą stronę

Na zdziwioną Madison z impetem wpadła Kaitleen. Spojrzałam jak obie zataczają się po chodniku.

-Hej!-usłyszałam Terr’ego od strony domu.

Dziewczyna zerwała się z ziemi i w biegu pociągnęła mnie. Uciekłyśmy wzdłuż ulicy.  W końcu po kilku minutach Kaitleen wybiegła na przód i pchnęła zardzewiałą furtkę. Przeszliśmy szybko na tył domu.

Zebrała coś z Ziemi i bez wahania rzuciła nim  w okno.

-Dawaj rzuciła sapiąc i podchodząc do rozbitej szyby okna- podsadź mnie

Kiedy znaleźliśmy się w środku zapanowała cisza przerywana naszym dyszeniem. Światło wdające się z okna rozjaśniało opustoszałe ściany a po podłodze rozprzestrzeniony był kurz. Wyjęłam komórkę i ruszyłam w następne pomieszczenie  rozglądając się dokładnie. Cały ten dom sprawiał wrażenie opuszczonego już od dawna. Poświeciłam telefonem po czarnych foliach rozwieszonych w oknach i zrozumiałam w końcu do kogo należy ten dom. Podeszłam do najbliższej ściany i osunęłam się po niej na podłogę.

//Nie jestem winna jego śmierci.

-…Lucy- przysiadła naprzeciw mnie a ja opuściłam głowę. Wizualizował mi się postać Richarda.

Poczułam że Kaitleen kładzie mi rękę na ramieniu

-Co ty-zdążyła powiedzieć gdy wstałam nagle z miejsca

//Muszę wyjść

Wróciłam do rozbitego okna

-Dokąd chcesz iść-szarpnęła mnie do tyłu.-nie rozumiesz, że jesteśmy w tej samej sytuacji-zagrodziła mi drogę-wszyscy byli psycholami i moja matka i twoi

//Dosyć tego

Zamachnęłam się na co ona uchyliła się.Przepychaliśmy się kilka razy to ja to ona uderzała mocno o ścianę. Kaitleen sięgnęła po coś do kieszeni. Mały nożyk zalśnił w świetle.

Odskoczyłam i przebiegając dawny pokój zaczęłam wspinać się po schodach.

Uchwyciła za moją nogę na co przewaliłyśmy się obie na stopnie. Drugą wolną nogą przywaliłam jej w twarz i ledwo weszłam na piętro po omacku znalazłam się w ciemnym pomieszczeniu i trzasnęłam mocno drzwiami blokując je dodatkowo zamkiem. Wiedziałam jednak że przeszkoda długo nie przetrzyma. Już po chwili uderzała już w nie mocno.

//Ona kompletnie oszalała.

Rozejrzałam się po pustych ściana a potem naprężyłam czekając aż w końcu stare zawiasy puszczą.

Uderzenia nagle ucichły. Przez chwilę po prostu stałam nie wiedząc czy Kaitleen po prostu zrezygnowała i odeszła czy po prostu czeka aż w końcu stamtąd wyjdę i w taki sposób mnie dorwie.Sięgnęłam do klamki upewniając się że nadal tkwię w zamknięciu

-Te leki-usłyszałam jej bez emocjonalny głos po drugiej stronie-one mi się skończyły i…-zamilkła.

-Jakie leki-zapytałam siląc się na opanowany głos

W odpowiedzi usłyszałam dźwięk upadającego noża. Szarpnęłam o zamek i oświetliłam ją telefonem. Miała teraz nie obecny wyraz twarzy a wzrok padał gdzieś w dal.

-Jakie leki-powtórzyłam lekko poirytowana. Nawet nie mrugnęła

Pchnęłam ją w ramie.

-Co?!-warknęła spoglądając na mnie

-Na co były te leki-wycedziłam

-Domyśl się bohaterko-odwarknęła i przysiadła przy przeciwnej ścianie.

Prychnęłam nie zdziwiona jej typowym zachowaniem i usiadłam podobnie naprzeciw niej

-To ty wtedy się włamałaś-mruknęłam spoglądają w dalszy pochłonięty w mroku korytarz prowadzący do sypialni.

-Długo Ci to zajęło-rzuciło irytująco-zastanawiałam się w ogóle czy taki ktoś jak ty dowie się prawdy

-Obie nie znamy całej prawdy-stwierdziłam wpatrzona w ciemność

-Może czas, żeby to się zmieniło-powiedziała znudzona spoglądając tam gdzie ja.

Po domu rozniósł się dzwonek do drzwi

-Zachowaj go-odrzekłam podejmując nóż  podłogi i wręczając go Kaitleen. Uniosła na mnie uważne spojrzenie. Słyszałyśmy jak wyważone zostają drzwi i ktoś wchodzi do środka

-Wstawaj-sapnęłam nim światło omiotło nasze twarze

-Dopiero co wstałam idioto-rzuciła zasłaniając się od światła z latarki.

-Mamy do pogadania-zakomunikował Luck i opuścił nieco strumień latarki. Zeszliśmy na dół a stamtąd na dwór skąd z daleka widzieliśmy Madison stojącą przy samochodzie.

-Otrząsnęłaś się już?-zapytała ze swoją kpiną Kaitleen.

-No nie wiem, otrzepałaś się już z kurzu?-kiwnęła na dom

-Darujmy sobie teraz te docinki, okej?-Terry już wsiadał do samochodu. Wsiadłam na tył gdzie przywitało mnie ciepłe wnętrze i leśny zapach. Samochód rozpędził się.

-Więc-Carter odwróciła się w naszą stronę-tak jak już mówiłam mamy zamiar wam powiedzieć wszystko…

-Masz na myśli-tu dziewczyna udała zawahanie-morderstwo tej July czy Masona czy…

-Daruj sobie-powiedziała Madison

-Chyba raczej nie będziemy was denerwować, co Lucy?

Podparłam się i oglądałam widok z okna

-Tak jak myślałam-dodała po chwili-a więc…

Luck szybko skręcił na co  uderzyła lekko w swoje drzwi

-Zamierzasz nas wywieść na inną półkulę-zapytała sarkastycznie uderzając raz w fotel przed nią gdy wyjechaliśmy na szosę.

Jechaliśmy chwilę w milczeniu, aż w końcu ktoś z włączył radio

Kaitleen jęknęła

-Nienawidzę tej piosenki

Uniosłam przez chwile oczy ku górze z niecierpliwienia. Zjechaliśmy w końcu z drogi i zaparkowaliśmy między starym pikapem a motorem. Spojrzałam na szyld zajazdu.

-Och super-przysunęła się, żeby też na niego spojrzeć

-Wysiadamy-ponaglił nas policjant

Niechętnie wygramoliłyśmy się na zewnątrz.W tym rejonie znaczniej mocniej wiało. Carter wyjęła z bagażnika kurtkę i rzuciła nią w moim kierunku

-Bez zbędnych scen Lucy, załóż ją. Odłożyłam ją na samochód i ruszyłam w stronę zajazdu.

-Co Ci szkodzi ją założyć-Kaitleen doścignęła mnie i narzuciła mi ją na ramiona. Weszliśmy do środka.

Długa lada i kilka stolików rozstawionych przy oknach wydawała być biednie wyglądające.

Spojrzałam po butelkach alkoholowych  będąc prawie pewną, że każda z nich jest opróżniona i wystawiona tylko na pokaz.

Jakiś  staruszek przy odległym stoliku kończył właśnie jeść swój zestaw śniadaniowy. Z drugiej strony pomieszczenia jakaś para składała właśnie u kelnerki zamówienie. Przysiadłam przy stoliku z widokiem na ulicę

-W luksusy to oni nas nie zabrali-skrzywiła się na widok jelenich poroży wiszących koło nas na ścianie

-Bez zbędnego tracenia czasu-odezwała się siadając naprzeciw mnie Madison z Luckiem. Wyłożyła na stół dwie teczki i posunęła po jednej w naszych kierunkach.

Żadna z nasz nie zrobiło ruchu do nich

-Wszystko jest w tych teczkach, nasze zapiski, protokoły…

-Jakie znaczenie ma to ile wiemy?-Kaitleen znów jej przerwała

-Co z rozprawą?- odezwałam się po raz pierwszy od dłuższego czasu.

-Są w końcowych badaniach jej poczytalności

-Żartujesz sobie? Wymordowała tyle dzieci i co niby…- oburzyła się dziewczyna.

-Sąd musi mieć dowód

-Państwa zamówienie-kelnerka rozkładała na stół talerze-oczywiście jak zwykle połowa zapakowana na wynos

-Dzięki-policjant posłał jej uroczy uśmiech

Dziennikarka nalewała już do filiżanki kawę

-Papiery należą do was oryginalne trzymam u siebie

-Skąd mamy pewność, że nie pominęliście jakiegoś wątku?

-Nie macie-zaprzeczyła. Zacisnęłam zęby.

-Więc na cholerę nam to-stwierdziłam odpychając od siebie teczkę i wstając pozwalając na to aby krzesło wywaliło się na podłogę-spotkanie skończone-zakomunikowałam zrzucając filiżankę ze stołu i wychodząc popychając mocno drzwi wyjściowe. Ruszyłam w stronę ulicy.

-Lucy, stój-usłyszałam za sobą stanowczy głos Carter, wyprzedziłam mnie i stanęła przede mną

-Łapy przy sobie -wycedziłam- trzęsąc się ze złości-mam dosyć waszego zachowania, mam dosyć tego wszystkiego-odepchnęłam jej ręce

-Mówiłam Ci żebyś ją nie dotykała- Kaitleen stanęła koło mnie

-Nie wtrącaj się w to-nakazała Madison-zdaje sobie sprawę że to nie jest łatwa sytuacja

-Och przestań pieprzyć-nie chciałam tego słuchać i wyminęłam ją

Carter jednak pochwyciła za moje ramie.

Wystawiłam rękę żeby Kaitleen wstrzymała się z interwencją

-Od początku swojej kariery obsesyjnie chciałam wiedzieć kim on był-nie dała mi się wyrwać-a gdy w końcu się dowiedziałam nie było innego wyboru jak w taki sposób ich dorwać-wyrwałam się ale nie odeszłam-wiesz dlaczego Ci nie powiedziałam? Bo wiedziałam, że jeżeli się dowiesz to będziesz chciała ich zabić staniesz się taka jak oni i maniakalnie będziesz chciała pozabijać tych wszystkich psycholi. Dlaczego chciałam Cię chronić! Bo wiedziałam że pragnęłabyś ich śmierci tak jak ja jej chciałam! Za to że zabijali-przybliżyła twarz-za to że zabili mi brata!-odeszła od nas w stronę restauracji.

--------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Tak kończy się rozdział XXIV. Dzięki za przeczytanie zapraszam do komentowania i dołączania do czytelników. Postaram się dodawać posty dużo częściej niż miało to miejsce ostatnio :)