sobota, 15 marca 2014

RozdziałXXIV





Rozdział XXIV



Powstrzymała mnie od odejścia.
-Czego ty chcesz?-warknęłam
-Musimy porozmawiać-odpowiedziała Madison powstrzymując mnie od odejścia-chcę żebyś poznała prawdę
Prychnęłam
-Zaczekam na reportaż-rzuciłam sarkastycznie. Carter nie spodziewanie pchnęła mnie na ogrodzenie.
-Zasługujesz naprawdę
-Oszalłaś-zdążyłam jedynie powiedzieć nim usłyszałam kogoś kto nadbiegał w naszą stronę
Na zdziwioną Madison z impetem wpadła Kaitleen. Spojrzałam jak obie zataczają się po chodniku.
-Hej!-usłyszałam Terr’ego od strony domu.
Dziewczyna zerwała się z ziemi i w biegu pociągnęła mnie. Uciekłyśmy wzdłuż ulicy.  W końcu po kilku minutach Kaitleen wybiegła na przód i pchnęła zardzewiałą furtkę. Przeszliśmy szybko na tył domu.
Zebrała coś z Ziemi i bez wahania rzuciła nim  w okno.
-Dawaj rzuciła sapiąc i podchodząc do rozbitej szyby okna- podsadź mnie
Kiedy znaleźliśmy się w środku zapanowała cisza przerywana naszym dyszeniem. Światło wdające się z okna rozjaśniało opustoszałe ściany a po podłodze rozprzestrzeniony był kurz. Wyjęłam komórkę i ruszyłam w następne pomieszczenie  rozglądając się dokładnie. Cały ten dom sprawiał wrażenie opuszczonego już od dawna. Poświeciłam telefonem po czarnych foliach rozwieszonych w oknach i zrozumiałam w końcu do kogo należy ten dom. Podeszłam do najbliższej ściany i osunęłam się po niej na podłogę.
//Nie jestem winna jego śmierci.
-…Lucy- przysiadła naprzeciw mnie a ja opuściłam głowę. Wizualizował mi się postać Richarda.
Poczułam że Kaitleen kładzie mi rękę na ramieniu
-Co ty-zdążyła powiedzieć gdy wstałam nagle z miejsca
//Muszę wyjść
Wróciłam do rozbitego okna
-Dokąd chcesz iść-szarpnęła mnie do tyłu.-nie rozumiesz, że jesteśmy w tej samej sytuacji-zagrodziła mi drogę-wszyscy byli psycholami i moja matka i twoi
//Dosyć tego
Zamachnęłam się na co ona uchyliła się.Przepychaliśmy się kilka razy to ja to ona uderzała mocno o ścianę. Kaitleen sięgnęła po coś do kieszeni. Mały nożyk zalśnił w świetle.
Odskoczyłam i przebiegając dawny pokój zaczęłam wspinać się po schodach.
Uchwyciła za moją nogę na co przewaliłyśmy się obie na stopnie. Drugą wolną nogą przywaliłam jej w twarz i ledwo weszłam na piętro po omacku znalazłam się w ciemnym pomieszczeniu i trzasnęłam mocno drzwiami blokując je dodatkowo zamkiem. Wiedziałam jednak że przeszkoda długo nie przetrzyma. Już po chwili uderzała już w nie mocno.
//Ona kompletnie oszalała.
Rozejrzałam się po pustych ściana a potem naprężyłam czekając aż w końcu stare zawiasy puszczą.
Uderzenia nagle ucichły. Przez chwilę po prostu stałam nie wiedząc czy Kaitleen po prostu zrezygnowała i odeszła czy po prostu czeka aż w końcu stamtąd wyjdę i w taki sposób mnie dorwie.Sięgnęłam do klamki upewniając się że nadal tkwię w zamknięciu
-Te leki-usłyszałam jej bez emocjonalny głos po drugiej stronie-one mi się skończyły i…-zamilkła.
-Jakie leki-zapytałam siląc się na opanowany głos
W odpowiedzi usłyszałam dźwięk upadającego noża. Szarpnęłam o zamek i oświetliłam ją telefonem. Miała teraz nie obecny wyraz twarzy a wzrok padał gdzieś w dal.
-Jakie leki-powtórzyłam lekko poirytowana. Nawet nie mrugnęła
Pchnęłam ją w ramie.
-Co?!-warknęła spoglądając na mnie
-Na co były te leki-wycedziłam
-Domyśl się bohaterko-odwarknęła i przysiadła przy przeciwnej ścianie.
Prychnęłam nie zdziwiona jej typowym zachowaniem i usiadłam podobnie naprzeciw niej
-To ty wtedy się włamałaś-mruknęłam spoglądają w dalszy pochłonięty w mroku korytarz prowadzący do sypialni.
-Długo Ci to zajęło-rzuciło irytująco-zastanawiałam się w ogóle czy taki ktoś jak ty dowie się prawdy
-Obie nie znamy całej prawdy-stwierdziłam wpatrzona w ciemność
-Może czas, żeby to się zmieniło-powiedziała znudzona spoglądając tam gdzie ja.
Po domu rozniósł się dzwonek do drzwi
-Zachowaj go-odrzekłam podejmując nóż  podłogi i wręczając go Kaitleen. Uniosła na mnie uważne spojrzenie. Słyszałyśmy jak wyważone zostają drzwi i ktoś wchodzi do środka
-Wstawaj-sapnęłam nim światło omiotło nasze twarze
-Dopiero co wstałam idioto-rzuciła zasłaniając się od światła z latarki.
-Mamy do pogadania-zakomunikował Luck i opuścił nieco strumień latarki. Zeszliśmy na dół a stamtąd na dwór skąd z daleka widzieliśmy Madison stojącą przy samochodzie.
-Otrząsnęłaś się już?-zapytała ze swoją kpiną Kaitleen.
-No nie wiem, otrzepałaś się już z kurzu?-kiwnęła na dom
-Darujmy sobie teraz te docinki, okej?-Terry już wsiadał do samochodu. Wsiadłam na tył gdzie przywitało mnie ciepłe wnętrze i leśny zapach. Samochód rozpędził się.
-Więc-Carter odwróciła się w naszą stronę-tak jak już mówiłam mamy zamiar wam powiedzieć wszystko…
-Masz na myśli-tu dziewczyna udała zawahanie-morderstwo tej July czy Masona czy…
-Daruj sobie-powiedziała Madison
-Chyba raczej nie będziemy was denerwować, co Lucy?
Podparłam się i oglądałam widok z okna
-Tak jak myślałam-dodała po chwili-a więc…
Luck szybko skręcił na co  uderzyła lekko w swoje drzwi
-Zamierzasz nas wywieść na inną półkulę-zapytała sarkastycznie uderzając raz w fotel przed nią gdy wyjechaliśmy na szosę.
Jechaliśmy chwilę w milczeniu, aż w końcu ktoś z włączył radio
Kaitleen jęknęła
-Nienawidzę tej piosenki
Uniosłam przez chwile oczy ku górze z niecierpliwienia. Zjechaliśmy w końcu z drogi i zaparkowaliśmy między starym pikapem a motorem. Spojrzałam na szyld zajazdu.
-Och super-przysunęła się, żeby też na niego spojrzeć
-Wysiadamy-ponaglił nas policjant
Niechętnie wygramoliłyśmy się na zewnątrz.W tym rejonie znaczniej mocniej wiało. Carter wyjęła z bagażnika kurtkę i rzuciła nią w moim kierunku
-Bez zbędnych scen Lucy, załóż ją. Odłożyłam ją na samochód i ruszyłam w stronę zajazdu.
-Co Ci szkodzi ją założyć-Kaitleen doścignęła mnie i narzuciła mi ją na ramiona. Weszliśmy do środka.
Długa lada i kilka stolików rozstawionych przy oknach wydawała być biednie wyglądające.
Spojrzałam po butelkach alkoholowych  będąc prawie pewną, że każda z nich jest opróżniona i wystawiona tylko na pokaz.
Jakiś  staruszek przy odległym stoliku kończył właśnie jeść swój zestaw śniadaniowy. Z drugiej strony pomieszczenia jakaś para składała właśnie u kelnerki zamówienie. Przysiadłam przy stoliku z widokiem na ulicę
-W luksusy to oni nas nie zabrali-skrzywiła się na widok jelenich poroży wiszących koło nas na ścianie
-Bez zbędnego tracenia czasu-odezwała się siadając naprzeciw mnie Madison z Luckiem. Wyłożyła na stół dwie teczki i posunęła po jednej w naszych kierunkach.
Żadna z nasz nie zrobiło ruchu do nich
-Wszystko jest w tych teczkach, nasze zapiski, protokoły…
-Jakie znaczenie ma to ile wiemy?-Kaitleen znów jej przerwała
-Co z rozprawą?- odezwałam się po raz pierwszy od dłuższego czasu.
-Są w końcowych badaniach jej poczytalności
-Żartujesz sobie? Wymordowała tyle dzieci i co niby…- oburzyła się dziewczyna.
-Sąd musi mieć dowód
-Państwa zamówienie-kelnerka rozkładała na stół talerze-oczywiście jak zwykle połowa zapakowana na wynos
-Dzięki-policjant posłał jej uroczy uśmiech
Dziennikarka nalewała już do filiżanki kawę
-Papiery należą do was oryginalne trzymam u siebie
-Skąd mamy pewność, że nie pominęliście jakiegoś wątku?
-Nie macie-zaprzeczyła. Zacisnęłam zęby.
-Więc na cholerę nam to-stwierdziłam odpychając od siebie teczkę i wstając pozwalając na to aby krzesło wywaliło się na podłogę-spotkanie skończone-zakomunikowałam zrzucając filiżankę ze stołu i wychodząc popychając mocno drzwi wyjściowe. Ruszyłam w stronę ulicy.
-Lucy, stój-usłyszałam za sobą stanowczy głos Carter, wyprzedziłam mnie i stanęła przede mną
-Łapy przy sobie -wycedziłam- trzęsąc się ze złości-mam dosyć waszego zachowania, mam dosyć tego wszystkiego-odepchnęłam jej ręce
-Mówiłam Ci żebyś ją nie dotykała- Kaitleen stanęła koło mnie
-Nie wtrącaj się w to-nakazała Madison-zdaje sobie sprawę że to nie jest łatwa sytuacja
-Och przestań pieprzyć-nie chciałam tego słuchać i wyminęłam ją
Carter jednak pochwyciła za moje ramie.
Wystawiłam rękę żeby Kaitleen wstrzymała się z interwencją
-Od początku swojej kariery obsesyjnie chciałam wiedzieć kim on był-nie dała mi się wyrwać-a gdy w końcu się dowiedziałam nie było innego wyboru jak w taki sposób ich dorwać-wyrwałam się ale nie odeszłam-wiesz dlaczego Ci nie powiedziałam? Bo wiedziałam, że jeżeli się dowiesz to będziesz chciała ich zabić staniesz się taka jak oni i maniakalnie będziesz chciała pozabijać tych wszystkich psycholi. Dlaczego chciałam Cię chronić! Bo wiedziałam że pragnęłabyś ich śmierci tak jak ja jej chciałam! Za to że zabijali-przybliżyła twarz-za to że zabili mi brata!-odeszła od nas w stronę restauracji.

--------------------------------------------------------------------------------------------------- 
Tak kończy się rozdział XXIV. Dzięki za przeczytanie zapraszam do komentowania i dołączania do czytelników. Postaram się dodawać posty dużo częściej niż miało to miejsce ostatnio :)

3 komentarze:

  1. Świetne ! <3 Czekam na następny <33

    OdpowiedzUsuń
  2. Zgłosiłaś/eś się do "Oceny blogów" niestety #Jerry# do której się zgłosiłeś/łaś odeszła więc ja przejmuję jej blogi do ocenienia. Przepraszamy za komplikacje ale nawet nikogo nie poinformowała o odejściu. Jeszcze raz przepraszamy / Adminka ZuZ

    http://oceny-blogow1.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń