Rozdział XVIII

Rozdział XVIII

Zeszłam niechętnie na dół.

-Cześć!-entuzjazm Alex’a na mój widok nie znał granic-jak się czujesz?-spytał całując mój policzke.

-Dobrze-skłamałam

-To super!-najwyrażniej nie rozpoznał kłamstwa- chodźmy -uchwycił moją dłoń i ruszyliśmy wzdłuż chodnika.

//Wyczuwam kolejne kłopoty.

Usiedliśmy na ławce osłoniętej cieniami drzew.

-Okej Alex, znam Cię na tyle długo, że wiem kiedy masz do mnie jakiś interes.

Przez chwilę spochmurniał jak gdyby poczuł się urażony.

-Masz rację-odpowiedział przyglądając się naszym splecionym dłonią-Lucy? Kiedy ostatnio widziałaś Kaitleen?

Bez zastanowienia określiłam „niedawno”

Chłopak przygryzł dolną wargę.

-Czy ona… czy ona mogła…

-Al.? Czasy morderstw tutaj minęły.

//Czy ja w to wierzę

-Wiesz jaka jest Kaitleen…

-Nic jej nie będzie-zapewniłam przekonująco

Nie byłam tego do końca pewno, po tym jak dopatrzyłam się cięć na jej nadgarstkach wszystko mogło się zdarzyć. Nie chciałam jednak niepokoić podenerwowanego i tak Alex’a.

-Na pewno masz rację-przytaknął nieco bardziej już rozluźniony-no to co? Idziemy na imprezę?

-Imprezę?-powtórzyłam

-No tak, grill pamiętasz?

//Myślałam, że jest to już nie aktualne.

-Sorry Alex, ale wolę wrócić do domu, jestem zmęczona.

W odpowiedzi wstał.

-Chyba  nie chcemy się tam spóźnić?-zapytał rozbawiony.

Posłałam mu niechętne spojrzenia.

-Alex?Ja tam nie pójdę

-Niby dlaczego?

_Westchnęłam zrezygnowana.

-Nie mam ochoty na rodzinne przyjęcia.

-Działamy w ukryciu-zaprzeczył-tak naprawdę każdy z nas chce, pomóc Matt’owi

//Nie wiem czy każdy.

-Bez Ciebie się to nie uda-zapewnił i rozejrzał się dookoła.

-Ci ty robisz?!-zapytałam widząc jak zabiera się do klęczenia.

-Proszę Cię-zaczął a przechodnie  wpatrywali się w scenkę-proszę chodź tam ze mną.

-Czy ty jesteś poważny?-dopytałampoirytowana-wstawaj!-nakazałam.

Posłusznie wstał wciąż prosząc.

-Okej!-uległam  wkońcu-skończ tylko z tym proszeniem.

Ruszył ze mną  z satysfakcją na twarzy, nie miałam ochoty tam być ale musiałam nawet jeśli wiedziałam, ze będzie ciężko nasza przyjaźń coś dla mnie znaczy?

//znaczył czy znaczy?

-Nad czym myślisz-Alex przerwał moje rozmyślanie.

-Nic ważnego-odpowiedziałam.

W połowie drogi do domu Matt’a  dało się słyszeć już głośną muzykę.

Ciężko westchnęłam, wiedziałam, że z czasem gdy tam się pojawię będę główną atrakcją.

-Lucy?-usłyszałam od Alex’a.

Zerknęłam na niego a potem powędrowałam wzrokiem na dom w który patrzył.

Wymieniliśmy spojrzenia.

W salonie w domu Richarda paliło się światło.

Pchnęłam furtkę i razem z Alex’em wspięliśmy się po schodach.

-Gotowy na przygodę?-szepnęłam on kiwnął głową pchnęłam lekko uchylone drzwi. Powoli weszliśmy starając się nie robić zbytniego hałasu.

Zajrzałam ostrożnie do oświetlonego pomieszczenia.

Wskazałam Alex’owi że nikogo tam nie ma i rozejrzeliśmy się po parterze.

-Co jest grane?-dopytał gdy znaleźliśmy się znów w holu.

-Nie mam pojęcia-odmruknęłam wpatrzona w drzwi prowadzące do piwnicy.

-Myślisz, że ktoś tam może być?

-Sprawdzmy-zaproponowałam, wyjęliśmy swoje komórki i przy ich świetle zeszliśmy ostrożnie na dół. Od czasu śmierci Richard’a jego pudła powędrowały do policyjnych materiałów dowodowych a opustoszałe teraz podziemie sprawiało wrażenie większego.

-Skoro nie tu… to może na piętrze?-zastanowił się chłopak.

-Drzwi nie wydawały się wyważone-podzieliłam się spostrzeżeniem gdy wchodziliśmy na górę.

Coś kazało zajrzeć nam najpierw do łazienki.

I rzeczywiście Wszędzie w Okół porozrzucane były pudełka z prochami a na podłodze widniał mały nożyk.

-Co to niby ma znaczyć?-zapytał Alex.

Wzruszyłam ramionami, rozejrzeliśmy się po pozostałych pokojach i zeszliśmy na dół/

-Myślałem, że policja zabrała te wszystkie leki -zaczął Alex gdy zbiegaliśmy po schodach z tarasu.

-Widocznie nie znaleźli wszystkiego-odpowiedziałam zerkając ostatni raz na dom Richarda. Drzwi i światło pozostawiliśmy tak jak było.

-Kto mógł mieć jeszcze klucze?-

-Nie wiem-odparłam szczerze.

Przypomniałam sobie o poznanej przez niego rodzinie.

//Ale po co mieliby iść do pustego domu?

Doszliśmy do posesji Matt’a

Dało się słyszeć śmiechy w ogrodzie co zniechęcało mnie do wejścia tam jeszcze bardziej.

-Jeśli nie chcesz tam isć….-zaczął Alex.

-Daj spokój-odburknęłam.

Mamam Alex’a dojrzalszy mnie jako pierwsza przy przewróceniu swojego krzesła podbiegła do mnie i złapała w objęcia.

-Lucy, jak się czujesz?

Powstrzymałam sapnięcie

-Mamo-upomniał ją Alex

Kobieta odsunęła się i spojrzała przepraszająco.

Wróciłam wzrokiem na otaczających mnie dorosłych wśród których dostrzegłam moich „rodziców”. Stali naprzeciw mnie wpatrzeni.

-Chodzmy-Alex zainterweniował gdy tata szyjową się do podejścia i uściskania mnie.

Zgarnął ze stolika miskę z chrupkami a drugą ręką pociągnął ku wnętrzu mieszkania.

Na górze natknęliśmy się na odgłosy szlochania, wymieniliśmy znaczące spojrzenia i weszliśmy do środka.

Matt od razu poderwał głowę znad poduszek.

W cieniu światła które padało na niego dało się widzieć zmęczenie na jego twarzy.

-Wszystko okej to tylko Alex i Lucy-wyjaśniła Alice siadając i głaskając chłopaka po ramieniu.

//Kompletna psychoza.

Alex przysiadł na łóżku a ja zachowują dystans oparłam się o ścianę.

-kiedy wyszłaś?-zapytała Alice odkręcając się do mnie

Spojrzałam zniechęcona w stronę łóżka

-Parę dni temu-odpowiedziałam

Zapadła cisza którą przerwał Alex.

-To co? Pogadamy?

Prychnęłam na co cała trójka obrzuciła mnie spojrzeniami.

-Porozmawiamy?Al kiedy uświadomicie sobie że niema już żadnego my?

-Jest!-usłyszałam od Matt’a

Zgarbiłam się.

-Nie nie ma, kiedy to do was dotrze?- rozłożyłam bezradnie ręce.

Matt gwałtownie usiadł i rzucił mi gniewne spojrzenie.

Parsknęłam

-Zadzwońcie do mnie jak go uspokoicie-wskazałam na chłopaka palcem a potem złapałam za klamkę.

-Schodząc słyszałam „Lucy wracaj”

-Kochanie…-zaczął ojciec podrywając się od stolika gdy wyszłam na zewnatrz-zaczekaj-poczułam że zatrzymuje mnie.

Odwróciłam się i uderzyłam go w twarz.

Usłyszałam piski po rzuceniu się na niego. Ktoś zaczął mnie od niego odciągać.

-Nazwij mnie jeszcze raz kochanie!-wrzasnełam próbując się wyrwać- a wyłamię Ci szczękę-dostrzegłam jak marka dopada do niego i sprawdza czy wszystko Z nim w porządku.

Zasyczałam czując, że skóra zaczyna mnie piec.

W końcu gdy oddalili mnie od i stanęli naprzeciw byłam wolna.

Cofnęłam się z pogardą na twarzy i ruszyłam wolno przed siebie.

Idąc oświetlonym chodnikiem czułam nie pohamowany gniew.

//Obym tylko nie zamieniła się teraz w Hulka.

Stanęłam przed moim domem i z niedowierzaniem widziałam kogoś chodzącego po pokojach.

Szybko pokonałam dzielący mnie dystans od drzwi i przywaliłam w nie.

-okej, już idę-usłyszałam głos który  wprawił  mnie w osłupienie przede mną stała właśnie Kaitleen. Wpatrywałyśmy się w siebie przez ułamek sekundy bo od razy próbowała  zamknąć wejście. Zdążyłam jednak zareagować i dostając się do środka uchwyciłam za jej bluzę. Cisnęłam nią o ścianę.

-Co ty robisz?! Uspokój się –nakazała mi łapiąc za rękę którą miałam wymierzyć cios. Zaczęłam się z nią przepychać.

Kaitleen odepchnęłam mnie na regał z którego spadł wazon z kwiatami. Znów do niej doskoczyła, przenieśliśmy się do salonu gdzie przewaliłam ją na podłogę.Dziewczyna zasłaniała się od moich ciosów.

Gdy straciłam już siłę odsunęłam się od niej.

-Co ty do cholery tu robisz?- wydusiłam leżąc koło niej na plecach i regulując oddech.

-porąbało Cię do końca?-wystękała Obie dyszałyśmy w ciszy przez chwilę.

W końcu obolała uniosłam się na łokciach i spojrzałam na nią. Po twarzy ciekł lekki strumyk krwi. Wstałam chwiejnie i zabrałam apteczkę z łazienki. Opadłam na kolana i drżącymi rękoma próbowałam otworzyć walizkę.

-Daj-poprosiła Kaitleen kładąc ręce na moich i otwierając wieczko. Spojrzała z ogłupieniem na jej zawartość. Wyciągnęłam utlenioną wodę i waciki.

-możesz to zrobić?-zapytała gdy wyciągnęłam w jej stronę przedmioty.

Mruknęłam potwierdzająco i przysiadając skupiłam się na ścieraniu krwi.

-Miało prawo Ci odwalić-mruknęła wciąż we mnie wpatrzona.

-Kaitleen? Przymknij się-poradziłam

-Dobra-odpowiedziała odsuwając się od dotyku wacika-wiesz dlaczego tu jestem.

-Przestań-upomniałam ją znów przymykając oczy.

-Moja matka okazała się potworem i…

-Zamknij się w końcu!-warknęła i dysząc ze złości złapałam za swoją głowę/

-Okej-zmieniła głos na milszy i nachyliła się nade mną-daj spokój wszyscy wiedzieliśmy, że Ci w końcu  odwali

Wstałam i przyjrzałam się jej przez chwilę

-Widzę, że chcesz kolejna sprzeczkę?

-Nie dzięki-spojrzała na zakrwawiony wacik który trzymałam.

-więc mnie nie prowokuj-odmruknęłam.

Schyliłam się maznęłam ją czystym wacikiem po policzku.

-Okej, teraz chodź musimy zebrać to szkło z przedpokoju-pomogłam jej się podnieść.

-Alex się o Ciebie martwi-rzuciłam gdy usunęliśmy resztki wazonu.

Prychnęła

-Nie potrzebuję wymuszonej troski

Podrapałam się po głowie.

-O co się pokłóciliście?- zaryzykowałam

Zacisnęła pięści i niespodziewanie rzuciła się na mnie. Szarpałyśmy się do czasu aż nie złapałam Kaitleen za ramiona i nie pociągnęłam jej do siebie.

Próbowała ode mnie odskoczyć ale przytrzymywałam ją zbyt mocno . W końcu zastygła a nad uchem usłyszałam ciche szlochanie. Drzwi charakterystycznie szczęknęły.

-Chodź -szepnęłam i wymijając zdezorientowanych rodziców weszliśmy na piętro. Usiadłyśmy na łóżku Kaitleen schowała twarz w dłoniach nie chcąc ukazywać swoich łez.

-Kaite, daj spokój-delikatnie odciągnęłam jej dłoni.

-Ja nie płacze jasne?-zapytała ze złością.

Siedziałyśmy w ciszy przez długi czas ale każdej z nas to nie przeszkadzało.  Dlaczego jej współczułam? Nie sądzę, ze przez to, że na pozór udawała nic nie czujący głaz, wydała się w tej chwili najbardziej rozumiejącą mnie osobą.

//Wróg nagłym przyjacielem?

Poczułam, że Kaitleen opada na poduszki.

Przyłożyłam sobie rękę do policzka.

-sorry, naprawdę nie chciałam

Wstałam i wyjrzałam przez okno na ulicę. Była pusta jak zwykle o tej porze. Bardziej skupiłam się na pobliskim lesie „miejscu w którym zabiłam” Westchnęłam cicho.

Rodzice z dobrej woli pozwolili Kaitleen przebywać w tym domu w sumie wiedziałam już przynajmniej gdzie  przebywała przez te dni.

Odwróciłam się do niej, leżała skulona w kłębek i drzemała. Wspięłam się na parapet.

Wyciągnęłam telefon i wystukałam „Jestem u Siebie w domu, możecie po mnie przyjechać?”

Nie czekałam długo na odpowiedz

„Jesteśmy już w drodze do Ciebie”

Przyłożyłam głowę na zimnej przyjemnej szyby.

Usłyszałam jak dziewczyna przerzuca się na bok .Muszę dać jej się przespać.

Chciałam jeszcze tylko upewnić się jednej rzeczy. Zeszłam z parapetu i przysiadłam przy Kaitleen. Delikatnie ujęłam jej rękę i odsłoniłam rękaw. Charakterystyczne nacięcia na nadgarstkach. Posłałam śpiącej zmęczone  spojrzenie. Ona  w odpowiedzi mruknęła sennie. Okryłam dziewczynę kołdrą i z uśmiechem wstałam. Zeszłam jak najciszej na dół.

-Macie się nią opiekować- zażądałam zaglądając do kuchni tym samym przerywając ich szepty

//Opiekować bardziej niż swoją córką

Mimo protestów wyszłam na zewnątrz. Samochód już na mnie czekał.

-Dzięki, ze przyjechaliście-wymamrotałam gdy ruszyliśmy.

-Nie ma za co-odpowiedziała Madison, Jak spotkanie z rodzicami?

-szkoda gadać-odpowiedziałam a samochód nagle stanął.

Wyjrzałam przez okno i zamarłam.

Staliśmy tuż przed posesją Richard’a.

-Co my tu robimy?

-Pytanie  brzmi co będziemy robić.

-Tam nikogo nie ma-odmruknęłam odklejając się od szyby

-Wiemy-wymamrotał Luck włączając wycieraczki.

-Chwila-wychiliłam się za siedzenia-śledziliście mnie?!

Obydwoje równocześnie odwrócili spojrzenia za szybę.

-Pogadamy o tym w domu.

Uniosłam brwi.

-A teraz idziemy tam i szukamy-zapowiedziała dziennikarka wyjmując ze schowka rękawiczki.

Madison pozostała na dole i zaczęła szperać po zakamarkach pokoi.

Luck ruszył do łazienki a ja postanowiłam rozejrzeć się po sypialni.

Sprawdziłam podłogę, na końcu podeszłam do okna i odkryłam, że drzwi lekko są uchylone.

-Ej?chyba coś mam-poinformowałam ich.

Wyszliśmy na balkon. Sprawdziłam jego wysokość.

-Przywlókł, ze sobą drabinę?-mruknęłam nie dostrzegając innej możliwości wejścia.

Zadarłam głowę ku górze-A może spadł z góry?

Wróciliśmy na dół.

-Nie mam pojęcia, o co tu chodzi-podzieliła się swoimi przemyśleniami

-Możemy już wracać?-poprosiłam

-Jasne-zgodził się-podeszlę tu jutro ekipę.

//I tak niczego już nie znajdziecie

Po pół godzinie siedziałam już wygodnie  w fotelu  u nich w mieszkaniu.

Luck przechadzał się w te i z powrotem wciąż zastawiając się nad tym co mogło zajść u Richard’a.

-Czekacie na kogoś-dopytałam gdy Madison nerwowo stukała palcami o stolik.

Jak na życzenie do drzwi zaniosło się pukanie. Poderwałam się niespodziewanie.

-Spokojnie!-dziennikarka uchwyciła za mój nadgarstek.-to tylko Ethan

-Co on tu robi?!

Od razu  przypomniałam sobie, że nie był to przecież mój dom. Wyszarpałam rękę.

W korytarzu posłałam groźne spojrzenie Ethan’owi i trzasnęłam drzwiami za sobą.

//Dobra po kolei.

Położyłam się i tkwiąc spojrzeniem w sufit, spróbowałam wszystko poukładać.

July była córką Scotta Mason’a prywatnego detektywa wynajętego „podobno” przez rodziców Alice.

//Ciekawe kto mu go polecił?

Richard przez przypadek zabił July…

Westchnęłam i przewaliłam się na bok zamykając oczy.

Później po tym wszystkim Alice napisała książkę zaczerpniętą na moim najgorszym koszmarze a Daniel jej menadżer próbował napisać jej kontynuację kosztem próby zabicia…

//A co jeśli istnieją setki ludzi takich jak Daniel?

Teraz mogę tylko czekać na pismo od sądu o nakazie stawienia się na rozprawę a po tem resztę mojego życia spędzę za kratkami

//Entuzjastyczny scenariusz.

Otworzyłam oczy i spostrzegłam kopertę leżąco na nocnym stoliku. Warknęłam sięgając po nią

//List z prokuratury.

„Uprzejmie informujemy, że w dobie śledztwa postępowego nie znaleziono wystarczających ilości dowodów świadczących o Pani winie. Śledztwo zostaje umorzone”

Przeczytałam ostatnie zdanie kilka razy a potem zerwałam się z łóżka i wybiegłam do salonu.

--------------------------------------------

Tak kończy się rozdział XVIII. Dzięki za przeczytanie zapraszam do komentowania i dołączania do "czytelników bloga" Ps.Shadow  osiągnęło już ponad 6tyś wyświetleń!