Rozdział XVII

Rozdział XVII

-Po co ona tu przylazła?!-Kaitleen chodziła w tą i z powrotem przez ostanie kilka dni nieustannie wyrażając swoje nie zadowolenie, co naprawdę już mnie irytowało-mogłabym ją zabić Tu i teraz!

Westchnęłam, przynajmniej nie myślałam nad krótkimi liścikami, od mojego „przyjaciela

//Przyjaciela który prawdopodobnie chciał mnie zabić.

Spochmurniałam na tą myśl.

//Czy znów kolejny raz będę walczyła z szaleńcem o swoje życie?

-….Słuchasz mnie?!-zawarczała Kaitleen. Kiwnęłam potwierdzająco głową.

-I co o tym sądzisz?-

-Sądzę, że to wspaniały pomysł-odmruknęłam pewna siebie.

-Prawda?-zapytała z entuzjazmem i przysiadła na parapecie.

//Dlaczego ja się dziwię, że dała się nabrać Strace?

-Cześć!-zakrzyknął Alex wchodząc do Sali.

Przybrałam sztuczny uśmiech.

Dziewczyna wstała i bez słowa wyszła z pomieszczenia.

-Co się stało?-zapytał zdezorientowany Alex.

Wzruszyłam ramionami.

-Nie ważne, chodź przejdziemy się-zaproponował entuzjastycznie.

Po kilku korytarzach opadłam na plastikowe krzesełko i zaczęłam regulować oddech.

-Nie masz kondycji-przyznał chłopak na co posłałam mu niechętne spojrzenie.

-Co z Matt’em?-zapytałam.

-Nie wiem-odpowiedział szybko i odwrócił wzrok gdzieś w dal

Znałam go na tyle długo, że poznawałam kiedy kłamie.

Westchnęłam

-On popadł w chwilową depresję-poprawił się-ale wyjdzie  z niej zapewne szybko –zapewnił znacznie szybciej.-kiedy… wychodzisz?- spytał  kucając przy mnie

-Dwa tygodnie, może trochę dłużej-odpowiedziałam i wpatrzyłam się w jego twarz-nie potrafię dłużej tu być nie mogę siedzieć tak bezczynnie…

-Wiem- wymamrotał-już nie długo wrócisz do domu.

//Nie mam domu

-Zmiana warty-usłyszeliśmy Madison która szła w naszą stronę-Alex możesz wrócić do domu i się przespać, chyba tego potrzebujesz-rzuciła do chłopaka z troską.

-Nic mi..-zaczął a ja dałam umowny znak żeby poszedł.-

-Może wyjaśnisz mi to?- wyjęła z torby tak dobrze znany mi świstek papieru.

Opuściłam głowę

-Nie wiem- odpowiedziałam tylko.

-Lucy posłuchaj…

Wtedy nie dałam już dłużej powstrzymywać się od udawania.

-To ty posłuchaj Madison, mam cholernie dosyć tego wszystkiego, wystarczy mi to jak teraz wyglądam, nie chcę mieć z tym nic wspólnego więc z łaski swojej zabierz mi to z oczu i…

Pociemniało mi przed oczami i poczułam że bezwładnie opadam na ziemię.

-Proszę się odsunąć…Lucy?... Lucy czy mnie słyszysz?-słyszałam z oddali.

-Głośno i wyraźnie Cię słyszę-zapewniłam z sarkazmem opierając się o ścianę i patrząc jak lekarz bada mi puls.

Dalszą część spędziłam wpatrzona w swoje ciało które przetransportowano do Sali i urządzenia jakie do mnie podłączono.

//Jak długo będę jeszcze czekała tak naprawdę na nic?

Jeżeli nawet udałoby mi się wrócić tam i opuścić szpital, nie przywróciłabym już się do poprzedniej formy jaką miałam.

Drzwi skrzypnęły a ja automatycznie odwróciłam się do nich. Pielęgniarka z uśmiechem wstawiła ogromny bukiet do wazonu i posłała mi troskliwe spojrzenie. Wstałam i podeszłam do kwiatów. Odsunęłam wzrok i zacisnęłam mocno oczy. Nadawca podpisał się tylko „przyjacielem”

Poczułam że kręci mi się w głowie opadłam na posadzkę i poczułam że się duszę.

-No to wracam-wyjęczałam

Przez kolejne kilka tygodni, pogrążyłam się w rozmyślaniach nad moim „przyjacielem” Moja lista odwiedzin świeciła pustkami ale nie dziwiło mnie to. Matt był w depresji a Luck i Madison zawaleni byli wypisywaniem protokołów  z tego całego zdarzenia i  badaniem pozostałości po chacie z lasu.

Lekarze byli przechylni prawie w całości do wypisania mnie  z tej „klatki”  i do wpuszczenia w rzeczywistość jaka na mnie czekała. Leżąc tutaj byłam bezradna a co gorsze nie pogodzona z myślą, że tam, tam za ścianą znajduje się kobieta która prawie nie pozbawiła mnie życia. Moja skóra wyglądała ledwo zauważalnie lepiej. Przynajmniej w samotności którą mi sfundowano nie miałam obaw, że już za chwilę poczuję mocne pieczenie a wszystko tkwić będzie w słowach „Wszystko będzie dobrze” Byłam zdana sama na siebie Co w  sumie ułatwiało mi przetrwanie w chwili niezapowiedzianej wizyty mojego „przyjaciela” i chęci zabicia mnie.

Siedząc na parapecie przed moją salą zastanawiałam się nad tym ile minie czasu do najbliższej wiadomości odkąd wysłał mi bukiet kwiatów.

//”… do czasu aż mnie nie spotkasz.

-Cześć-usłyszałam tym samym odsuwając od siebie myśli o wiadomościach od niego.

Spojrzałam nie wyraźnie na bladą twarz Strace opierającą się o framugę swojego pokoju.

Do końca nie byłam pewna czy kobieta mówi aby na pewno do mnie, rozejrzałam się po pustym korytarzu.

-Chciałabym….

Wstałam nie chcąc słuchać jej zachcianek i ruszyłam obolała do swojego łóżka

-Zaczekaj-chwyciła mnie za ramię a ja syknęłam.

-EJ, ODWAL SIĘ OD NIEJ!-usłyszałam Kaitleen gdzieś z boku  a później tylko widziałam jak obie z Strace szarpią się nawzajem.

-Kaitleen!-nawołałam łapiąc za przedramię i próbując razem z pielęgniarzem który właśnie nadbiegł odciągnąć ją.

Będąc już przy równoległej ścianie upewniłam się że dam radę ją powstrzymać na co mężczyzna podskoczył do rozwścieczonej Strace.

-Odejdź Lucy, musze jej skręcić kark!-dziewczyna szarpała się ze mną boleśnie, ignorowałam tym samym poczucie oparzenia.

-Nie Kaite, daj spokój-poprosiłam pierwszy raz zdrabniając jej imię.

Zmarszczyła brwi i natychmiastowo uspokoiła się oddychając głęboko.

Dalej ją trzymając odwróciłam się do omdlałej Strace prowadzonej przez personel do jej pomieszczenia.Nakazałam dziewczynie usiąść na plastikowym krzesełku obok nas.

-Jestem sama,zostałam sama-mamrotała stłumionym głosem tkwiąc spojrzeniem głęboko w podłogę.

Westchnęłam w sobie.

-Kaitleen?-zapytałam kucając przy niej-spójrz na mnie-poprosiłam powstrzymując ją od ukrycia twarzy w dłoniach-masz jeszcze nas.

Prychnęła.

-Nie bądź śmieszna, wiem, że mnie nienawidzisz.

Przewróciłam oczami i przysiadłam koło niej.

-To nudna rozmowa -warknęłam a na jej ustach pojawił się denerwujący mnie uśmiech.

//Czy wróg może stać się przyjacielem?

-Co z Matt’em?-zapytałam parę minut później  leżąc w szpitalnej salce.

-Nie wiem-wymamrotała leżąc obok-nie gustuję w odwiedzinach u nikogo.

Obie studiowałyśmy sufit.

Westchnęła irytująco.

-Jak zwykle węszysz-warknęła karcąco.

Wzruszyłam ramionami.

-Nie jestem do końca przekonana -przyznała-podobno miota się  po domu z kąta w kąt.

-Rozmawialiście o tym co się stało.

-To tylko kolejny skutek spisku Strace-mruknęła nie chętnie.

//Nie rozmawiali.

-Rozmawialiście w ogóle?

-Czy to jakieś przesłuchanie?!-zakrzyknęła

//Nie rozmawiali ze sobą.

Po dłuższej chwili milczenia odezwała się znów.

-Przepraszam-parsknęła nerwowo pocierając dłonie-oni sądzą, że po częśc to moja wina co najlepsze.. mają cholerną rację.

Miałam zaprzeczyć ale nie dała sobie przerwać.

-Mieszkałam z mordercą pod jednym dachem Lucy, nic mnie nie usprawiedliwia.

Chwilę przerwaliśmy rozmowę pochłonięci własnymi myślami.

-Kaitleen?-zapytałam z zainteresowaniem.

-Czego?!-burknęłam

-Gdzie przebywałaś przez te parę tygodni?

-A co Ci do tego?!

Usiadła powoli dając mi tym samym do zrozumienia, że poruszyłam bolesny temat.

Dojrzałam jak spod jej bluzy na nadgarstku widnieje ostre nacięcie.

Siadłam i osłoniłam ją mimo tego, że opierała się najmocniej jak mogła.

-Kaitleen…

-O nie nie nie nie będziesz kolejny raz bohaterką Lucy!-wrzasnęła i zerwała się wstając.

-Zaczekaj-wymamrotałam ale ona trzasnęła za sobą drzwiami.

Westchnęłam i spojrzałam w kwiaty stojące tuż koło łóżka.

Wyjęłam wśród nich mały biały kartonik i oparłam się poduszki

//„Przyjaciel”

Obejrzałam papier dokładnie z obu stron.

Nic poza podpisem.

//Będę musiała odkryć jego tożsamość.

Po obchodzie lekarza dostałam informację, że wypisanie mnie nastąpi już a kilka dni.

Zebrałam się w końcu w sobie i wyszłam na korytarz, Zatrzymałam się w progu drzwi Strace leżała w swoim łóżku a obok niej siedział wpatrzony w nią Ethan.

-I co masz niby zamiar dalej z tym zrobić?-zapytał nie dostrzegając mnie

Strace milczała.

-Odpowiedz-nakazałam wchodząc.

Ethan od razu wstał z krzesła.

-Daj spokój Ethan, nie dotknę jej-zapewniłam gdy szykował się do wyprowadzenia mnie stamtąd-pozbawiłaś życia tak wiele ludzi, zastanawiałaś się nad tym? Czy ty w ogóle myślałaś chociaż przez chwilę?!

Nie miała czelności nawet podnieść na mnie swojego wzroku.

-Brzydzę się tobą-warknęłam z obrzydzeniem.

-Wyjdźmy- my-zaproponował Ethan, tym samym pozostawiliśmy kobietę samą sobie.

-Kontaktowałeś się z Madison?-zapytałam gdy usiedliśmy na krzesełkach.

Przejechał parę razy ręką po swoich włosach.

-Ethan?

Westchnął.

-Nie odnajduję się w tym wszystkim-pokiwał przecząco głową-to moja wina to przeze mnie to wszystko…

-Przestań-nakazałam –daj już z tym spokój.

-Teraz wyglądasz tak a nie inaczej przeze mnie Lucy, nie da się o tym zapomnieć…

Słowa lekko zabolały ale nie przejmowałam się z tym zbytnio.

-Kiedy stąd wychodzisz?-zapytał chcąc zmienić temat.

-Za dwa, trzy dni-wymamrotałam.

-Cieszę się-wyznał szczerze i splótł dłoń z moją-dobrze, że wrócisz do życia.

//Tak, gdzieś tam na dworze, czekał mój „przyjaciel” a ja nie mogłam się go już doczekać.

-Dobrze Cię widzieć-przyznała Madison po raz setny gdy przeglądałam swoje wiadomości z z telefonu.

Siedzieliśmy na tarasie w jej domu.

-Też się cieszę, znudziły mi się szpitalne wnętrza-wyznałam posyłając jej lekki uśmiech.

Carter odwzajemniła gest.

-Pójdę po kawę, chcesz coś?-zaproponowała odkładając laptopa na stolik.

-Szklankę soku-poprosiłam

-Zamówienie przyjęte-potwierdziła i przechodząc poczochrała mi włosy.

-Nie zamawiałam fryzjera!-krzyknęłam za nią z rozbawieniem a później wróciłam do przeglądania SMS-ów Kilka od Ethan’a, kilka od rodziców.

Od razu nawet ich nie przeglądając  zabrałam się za ich usuwanie.

Oprócz tego nie było nic co przykułoby moją uwagę.

-Jeden sok pomarańczowy-szklanka zabrzęczała przede mną na stoliku.

Sięgnęłam po nią i upiłam łyk.

-Nad czym pracujesz?-zapytałam obserwując jej zapał pisania na klawiaturze.

Miała mi odpowiedziec ale powstrzymał ją mój dzwonek komórki.

-Przepraszam-rzuciłam i podeszłam do barierki tak, żebym miałam komfort rozmowy i odebrałam od Alex’a.

-Pięknie wyglądasz-skomentował na wstępie. Uśmiechnęłam się lekko i spojrzałam w dół.

-Zaraz do Ciebie zejdę „Romeo”-zapowiedziałam.

-Baw się dobrze-rzuciła mi na pożegnanie Madison.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Tak kończy się Rozdział XVII.Dzięki za przeczytanie rozdziału i zapraszam do podzielenia się waszymi wrażeniami w komentarzach oraz dołączenia do "czytelników bloga".