Rozdział IX

Rozdział IX

-Zatrzymaj się-warknęłam na co Ethan jeszcze bardziej przyśpieszył.

-Przynajmniej zwolnij, masz ograniczenie-wskazałam na mijany właśnie znak.

Uśmiechnął się tylko.

-Cholera-mruknęłam sprawdzając z nadzieją zasięg w telefonie.

Zaparkowaliśmy na poboczu kompletnego odludzia.

//Jeśli nawet uda mi się uciec z samochodu, dogoni mnie.

Szarpnęłam za uchwyt od drzwi ale te były zablokowane.

//Mogłam najpierw się na niego rzucić.

-Chcę, tylko żebyś ze mną porozmawiałą-odezwał się.

Nie było sensu rzucenia się na niego, bo wiedziałam że bez elementu zaskoczenia nie dam mu rady.Siadłam jak najdalej się dało od niego i mocno wbiłam w tapicerkę siedzenia.

-Przepraszam, że Cię wtedy dotknąłem-spoważniał-próbuję się od tego powstrzymywać, ale czasem…To staje się ode mnie silniejsze.

Obserwowałam opadające na przednią szybę krople deszczu.

-Nie będę Cię prosił żebyś się do mnie odezwała i przekonywał Cię do mnie-zapewnił-nie powinienem był zostawać psychologiem,ale wiesz Lucy, moi rodzice nimi byli, a ja zawsze chciałem być taki jak oni.Nerwowo przejechał po swojej twarzy-ale nie zdążyłem,tata wyjechał a mama mnie porzuciła.-wyznał i zakrył twarz.

-Przykro mi-odezwałam się.

Powoli przysunęłam się i przyłożyłam mu rękę na ramie.

-Proszę Cię Lucy, nie dotykaj mnie, nie chcę żebyś bała się mnie jeszcze bardziej.

Prychnęłam.

//Skoro Luck i Madison mu ufają, powinnam zrobić to i ja.

-Nie boję się Ciebie-odpowiedziałam pewna siebie.

-Podziwiam twoją odwagę-wyznał ale nie był do tego przekonany.

Wzniosłam na chwilę oczy.

Przybliżyłam się, odsunęłam jego rękę i pocałowałam go w policzek.

-Wystarczy Ci taki dowód?-zapytałam nie odsuwając się i czując jego perfumy. 

Spojrzał na mnie nerwowo i po odblokowaniu drzwi wysiadł z samochodu.

//Chyba nie powinnam była tego robić.

Przyglądałam się jak Ethan opiera się o maskę pojazdu i przejeżdża ręką po mokrych włosach.

Wysiadłam na totalną ulewę i podeszłam.

-Przepraszam, trochę mnie poniosło-przyznałam się.

-Jak ty… jak ty to wszystko ogarniasz?-zapytał chcą zmienić temat.

-Masz na myśli te wszystkie problemy?

Nie ogarniam-odpowiedziałam ponuro-Ciągle obiecuję sobie, że zajmę się sobą a tak naprawdę ciągle zajmuję się problemem przyjaciół.

Może czas to zmienić?

Może czas było zająć się swoimi kłopotami.

-Wracajmy do samochodu-odezwał się wyciągając mnie z zamyślenia.

W drodze powrotnej ciszę wypełniała muzyka z radia.

-Hej Lucy-przekrzyczał radio Ethan ściszając głos reklam-co powiesz na seans filmowy dzisiaj wieczorem?-zaproponował.

//Jednak chciał się upewnić czy zaufałam mu.

-Czemu by nie, tylko że..

-Zrobię co będziesz chciała.

Spojrzałam na niego z zaskoczeniem.

-Muszę spakować i zabrać resztę rzeczy z domu

-Zastanów się jak mnie przedstawisz-odpowiedział i pogłośnił radio. Dojechaliśmy po godzinie do komisariatu. Tam od Luck’a dowiedziałam się, że Kaitleen przyznaje się do wszystkiego,

-Jedziemy?-zwróciłam się do Ethan’a.

Potwierdził

-W porządku?-zapytał gdy byliśmy w drodze do mojego domu.

Przytaknęłam, rozmyślając o kartkach które pojawiały się coraz częściej.

Czy to Alice pisała te listy?Czy to ktoś bawił się w tą chorą grę pisania scenariusza?

Otrząsnęłam się z rozmyśleń dopiero po domem.

-Idziesz ze mną?-zapytałam widząc, że wyłącza silnik i szykuje się do wyjścia.

-A dlaczego by nie?

Wyszliśmy z samochodu i weszliśmy na taras.

Zapukałam do drzwi, i prawie nie wybuchłam śmiechem widząc zabawną minę Ethan’a.

-Cześć przyszłam po resztę swoich rzeczy-oznajmiłam zdezorientowanemu tacie i wyminęłam go.

-Lucy?-usłyszałam z salonu mamę.

-Siądź, chwilę mi to zajmie-zaproponowałam wskazując na moje łóżko i wyjmując z szafy sportową torbę.

-Co ty robisz?!-zapytała mama widząc mnie pakującą rzeczy do torby.

Podeszła do mnie i próbowała mnie powstrzymać.

-Lucy, ja zrozumiałam swoje zachowanie, ja się o Ciebie martwiłam.

-Dzięki za troskę-podziękowałam sztucznie.

-Wysłuchaj mnie w końcu!-wrzasnęła i szarpnęła mną.

Ethan wstał i już szykował się do odezwania się gdy mama kontynuowała.

-Martwię się o Ciebie, ostatnio zrobiłaś się agresywna wcześniej zamknęłaś się w sobie.

-Ja zrobiłam się agresywna?!-zapytałam sądząc, że już dłużej nie wytrzymam jej zachowania-sama specjalnie dałaś się wtedy szarpnąć!-wrzasnęłam zapinając torbę-chciałaś mieć dowód tego, żeby potem przedstawić go przed innymi?! Tego właśnie chciałaś?!-zapytałam agresywnie.

Była zszokowana moim zachowaniem.

Narzuciłam torbę i wyminęłam ją podchodząc i czytając kartkę leżącą na stoliku.

„Opuści ich, na długi czas. Czy im zaufa? Wybaczy? Znienawidzi?

Podjęłam kartkę i zgniotłam ją.

-Ethan wychodzimy.-zakomunikowałam, mijając stojącego w drzwiach tatę.

-Co ty robisz?- zapytał mnie głos Matt’a z dołu widząc torbę.

-Wyprowadzam się-odburknęłam.

-To twoje-dodałam z niechęcią wciskając zmiętoloną kartkę do rąk Alice.

Wzięłam, Ethan’a za rękę i wyszłam z domu nie reagując na prośny rodziców.

Wsiadłam pośpiesznie do samochodu i dostrzegłam w bocznym lusterku jak mama biegnie w naszym odjeżdżającego samochodu.

-Co było na kartce?-zapytał przerywając ciszę.

Zacytowałam mu ją, zerkając na czarne chmury kłębiące się na niebie.

//Skąd autor wiedział,że wyprowadzę się od rodziców. 

Widziałam jak Ethan zerka na mnie co chwilę.

-Chyba szykuje się burza-zapowiedział gdy podjechaliśmy pod blok.

Nie odezwałam się od dłuższego czasu.

-Seans dalej aktualny?-upewnił się gdy szliśmy do mieszkania.

Przytaknęłam niechętnie.

-Boisz się burzy?-zapytał znów próbując nawiązać ze mną rozmowę.

-Nie-zaprzeczyłam powoli.

-Poszukam czegoś co nada się do obejrzenia dla nas-zaproponował kierując się do salonu.

Ja przeszłam w tym czasie do pokoju i

Odłożyłam torbę na bok.

Odebrałam SMS-a od Matt’a

‘’Alice tego nie napisała, proszę Cię daj mi to wyjaśnić. Ma to związek z kartkami’’

-Za 10 minut zaczynamy-zakomunikwował mi Ethan.

Wybrałam jego numer i przeszłam do okna. Odebrał niespełna po pierwszym sygnale.

-Masz dziesięć minut Matt.

-Może się spotkajmy…

-Nie-zaprzeczyłam przerywając mu.

-Dostałem kartkę „Staraj się ją odzyskać, bo to ona jedyna jest waszą nadzieją” Co do Alex’a autor z niego szydził.

-Każda kartka była podpisana tak samo?

Przytaknął

-Może powiesz mi do cholery dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej?!

-Bo mam dosyć obarczania Cię naszymi problemami.

Prychnęłam.

-Myślałam, że od tego są przyjaciele?

-A jesteśmy nimi?-zapytał a jego  słowa głęboko mnie dotknęły.

Rozłączyłam się, wyłączyłam telefon i cisnęłam telefon na stolik.

Rzuciłam się na łóżko.

-Lucy?-zapytał Ethan stukając w framugę.

-Ethan, przykro mi ale nie mam ochoty na seans-wyznałąm odwrócona do niego tyłem.

-Okej, spoko nic się nie stało, mogę wejść.

Powstrzymałam napływające łzy. 

-Zostaw mnie samą-poprosiłam starając się nad naturalną barwą głosu.

Nie wiedziałam czy wyszedł, czy też dalej tam stał.

W końcu od całego tego zamieszania z Richard’em, Kaitleen i Alice dowiedziałam się, że Matt nie uważa mnie już za przyjaciółkę.

//A więc wszystko co mówił Matt wynikało z wyrzutów sumienia i tego co napisane było na kartce.

Poczułam, że Ethan kładzie się Koło mnie 

-Wyjdź -znów poprosiłam nie panując już nad załamanym głosem.

On odkręcił mnie i wtulił do siebie.

-Nie płacz, proszę-szepnął i nim się spostrzegłam pocałował mnie.

------------------------------------------------------------
 Tak kończy się rozdział IX.Dzięki za przeczytanie rozdziału i zapraszam do podzielenia się waszymi wrażeniami w komentarzach oraz dołączenia do "czytelników bloga".