Rozdział XIV

            

Rozdział XIV

-Po cholerę Ci to Lucy?!Nie rozumiesz?! To ja zabiłem tego idiotę.

-Och zamknij się-odpowiedziałam Ethan'owi z którym przesiadywałam dobre kilkanaście godzin w  dość Ciemnym zimnym pomieszczeniu jak gdybym tkwiła już w wiezieniu.

Zawiasy w drzwiach szczęknęły boleśnie a przez nie przeszedł Scott Mason zakuty w kajdany razem z dwójką policjantów.

-Ty sukinsynu!-wrzasnął Ethan i rzucił się na niego.

Nie zareagowałam tylko zaczęłam się obłąkanie śmiać.

-Lucy wychodzisz-usłyszałam od Luck’a który podciągnął mnie do góry.

//Muszę tu pozostać, muszę uratować z tego bagna Ethan’a.

Spoliczkowałam policjanta  i odczekałam aż rzuci się na mnie.

-Odbiło Ci do reszty?- wy warczał.

-Zabiłeś mi go! Odebrałeś go mi!-bełkotał z zaciśniętymi zębami próbując przepchać od siebie mundurowych.

Zaniosłam się kolejnym udawanym śmiechem i osunęłabym się na podłogę gdyby nie Luck.

-Dosyć tego do cholery!-wrzasnął i wyszarpał mnie na zewnątrz.

-Nic nie rozumiesz! Muszę tam wrócić! Muszę…

-Nic nie musisz! Ta sprawa jest skończona, rozumiesz?! Tego już nie ma! To koniec!

Zapadła cisza w której myślałam o co nocnych koszmarach jakie będą mnie nękały.

-Chcę porozmawiać z tą Strace.

-Lucy..

-To ostatnie o co Cię proszę-obiecałam.

Ciężko westchnął i  ruszył samotnie w głąb korytarza.

//Przepraszam Richard.

Ruszyłam powoli za Luck’iem.

-Masz pięć minut Luc-oznajmił wprowadzając mnie do pomieszczenia gdzie siedziała Kaitleen.

-Gdzie jest twoja matka?…

-Ty…- zaczęła Kaitleen ale jej przerwałam

-Przekaż jej  jeśli komu kol wiek stanie się krzywda, przysięgam jej że znajdę ją i nie wyjdzie z tego cało-wymówiłam z gniewem i wstałam tak impulsywnie że krzesło upadło z hukiem.-mam nadzieję że się dogadaliśmy.

Miałam wychodzić gdy poczułam szarpnięcie do tyłu.

Osunęłam się na podłogę i zamiast się bronić nie wiele myśląc zaczęłam okładać Kaitleen pięściami.

-Nie nawiedzę  Cię ! Zabrałaś mi dziadka!

-Co!?-zawrzeszczałam i zrzuciłam ją z siebie.

-Nie rozumiesz?!-ryknęła -Richard był moim dziadkiem.

Wytrzeszczyłam oczy i odsunęłam się niej jak najdalej.

-Dosyć Lucy wychodzimy-zakomunikował Luck stojąc w drzwiach.

-A teraz nie wiem nawet gdzie jest jego ciało! Nie wiem gdzie jest moja matka…

-Zamknij się-nakazałam wstając powoli-Richard miał przecież swój pogrzeb.

-Tak miał-odpowiedziała i otrzepała się z kurzu który osiadł na jej płaszczu- miał tylko swoją pustą trumnę.

-Wychodzimy!- ogłosił Luck i wskazał na drzwi.

//Więc Kaitleen była wnuczką Richarda…

-Lucy, przepraszam ale będziesz musiała sama wrócić do domu, Madison nie może się wyrwać….

Nie słuchałam go dalej, tkwiłam w szoku i zostałam z niego wyciągnięta dopiero gdy na dworze usłyszałam za sobą „Stój!”

Obejrzałam się za siebie, a gdy dojrzałam dziewczynę zaczęłam uciekać.

-Stój!-znów dosłyszałam ale nie dogoniła mnie/

//Kierunek?

Sama nie wiedziałam teraz gdy  tkwiłam w amnezji i nie pamiętałam do końca niczego, nie mogłam znaleźć sobie spokojnego miejsca.

-Chyba kompletnie Ci odbiło Lucy-wymamrotałam do siebie gdy zdałam sobie sprawę że kieruję się w stronę lasu.

Stanęłam na skraju i zadarłam głowę obserwując połączone niebo z liśćmi drzew.

-Niech mnie ktoś zabije-poprosiłam i obejrzałam się za siebie.

Nikogo, tak jak gdybym została tylko ja i ten ciemny nawet teraz w dzień las.

-Co ja robię?-zapytałam siebie samą i powoli ostrożnie weszłam na jego skraj.

Czego tak naprawdę szukałam? Nie wiedziałam ,ale wiedziałam, że właśnie teraz potrzebowałam samotności, samotności właśnie w tym lesie.

-Zaczyna Ci do końca odwalać Lucy-zakomunikowałam samej sobie na głos i ruszyłam prosto przed siebie, gdzieś musiała znajdować się chata którą widziałam w retrospekcji, chyba że sobie ją uroiłam?

Masę przemyśleń tysiące pytań miliony problemów  których nie potrafiłam do końca zrozumieć.

-Cóż za mężny z Ciebie chłopczyk-usłyszałam gdzieś w oddali ten głos który mogłabym rozpoznać z nawet najdalszego odcinka lasu.

//Mason?!

Dobiłam do drzewa i zamarłam słychać było jak kilka drzew dalej ktoś intensywnie okłada w ciało.

//Ale przecież Mason siedzi w areszcie.

Wyjrzałam i dojrzałam dwie postacie ubrane jednakowo długie czarne płaszcze tyle że bez masek.

Nie wiem co było najgorsze?

Że w jednym  z nich stała Strace czy to że kilka minut temu widziałam Masona w areszcie a teraz w czarnej szacie uderzającego  w brzuch Alex’a.

Znów schowałam się za drzewem i wzięłam głęboki oddech.

Poczułam nagłą falę agresji.

-Ty z nim!?-usłyszałam Kaitleen.

//Co tu się do cholery dzieje?

Wyjrzałam znów.

-Wiedziałam!-zakrzyknęła, wiedziałam że jesteś z nim-wskazała palcem na Mason’a- kochanie wszystko Ci wytłumaczę.

-O niee mamo, to ja Ci wszystko wytłumaczę-odpowiedziała z gniewem i rzuciła się na nią.

Scott stał tylko przyglądając się jak matka z córką  walczą na ziemi

Podbiegłam do niego i z impetem wylądowaliśmy na korzeniach drzew.

-Ale ty jesteś głupia-stwierdził i przywalił mi z łatwością w twarz.-na serio? Sądziłaś że powstrzymasz mnie od dalszego mordu?

Zasyczałam gdy złapał za włosy i boleśnie podniósł do góry.

-Richard był głupcem, ale ty…-przerwało mu wrzask bólu.

Odwrócił się a ja ujrzałam jak to Strace kuli się  z bólu.

-Najdroższa!-wrzasnął i rzucił mnie jak przedmiotem na bok.

Spojrzałam co z Alex’em.

Ledwo widząc coś przez krew spływającą z czoła uśmiechał się w moją stronę.

-Ty mała gówniaro!-zawrzeszczał Mason i sięgnął za broń którą dojrzałam z tyłu jego paska.

Zerwałam się i chwyciłam za pistolet nim wycelował nią w Keitleen.

Kręciliśmy się chwilę aż zdołał mnie przewalić na ziemię i wycelować we mnie.

-Zrób to!-nakazałam od razu przynajmniej oszczędzisz mi reszty twojego chorego planu

Zaśmiał się obłąkanie.

-Nie jest chory-zaprzeczył kucając przy mnie-jest idealny.

Pociągnął mnie znów za włosy i przykładając broń oznajmił

-A teraz moi drodzy pożegnajcie się z nią-i nacisnął spust.

Przymknęłam oczy i zadrżałam ale nic jednak się nie stało.

-Ty cholerna nieudacznico-zawrzeszczał i podszedł szybko do słaniającej się dalej z cierpienia kobiety-miałaś go naładować!

Spojrzałam na Alex’a któremu bezwładnie opadła głowa.

Wstałam i podeszłam do chłopaka.

-Weź go-poprosił cicho.

Nachyliłam się i dojrzałam wbity w brzuch przyjaciela nóż.

Powoli złapałam za rączkę noża a Alex kilka razy jęknął z bólu nim w całości go wyjęłam.

-Nic nie potrafisz rozbić jak należy!

Kaitleen próbowała rzucić się na niego ale on z łatwością pchnął ją na ziemię.

-Jesteś tak beznadziejna jak był Richard-zaczął kopać Strace.

Podbiegłam i wsadziłam mu nóż w sam środek serca

-Masz za swoje, sukinsynu-wymamrotałam.

Ten spojrzał na miejsce jak gdyby chciał sprawdzić co jest źródłem nagłego bólu i osunął się na ziemię.

Zaczęłam dyszeć, nie mogąc złapać tchu.

Pistolet, Ja, Daniel duszący Ethan’a i strzał.

Wszystko wróciło tak nagle.

Podeszłam do nieprzytomnej kobiety.

-Kaitleen?Kaitleen chodź pomóż mi-powtarzałam i jednym pociągnięciem wyjęłam ostrze.

Spojrzałam jak dziewczyna patrzy na mnie ze strachem.

-Ty… ty go zabiłaś

-tak, a jeśli się nie ruszysz to ona też zginie-uświadomiłam jej poważnie-i zdjęłam kurtkę.

Kaitleen wstała z miejsca ale zachowując bezpieczną odległość przysiadła koło swojej nie przytomnej mamy.

-Czy ona…

-Kaitleen-przerwałam jej i podałam komórkę-spróbuj połączyć  się z Policją.

Odwróciłam się na chwilę żeby spojrzeć na nie przytomnego przywiązanego do drzewa przyjaciela.

//Do cholery nie wyrobię się z dwoma osobami

Szybko zrobiłam ucięłam kawałek materiału zakrwawionym nożem i przyłożyłam w ranę Strace.

-Trzymaj to –poprosiłam łapiąc ją za rękę i instruując jak ma to robić.

Dobiegłam następnie do drzewa i nożem przecięłam gruby sznurek

-Już okej Alex-zapewniłam łapiąc w porę nieprzytomnego-wyjdziesz z tego-odpowiedziałam z wysiłkiem kładąc go.

-Co…z … Matt’em?-wybełkotał.

-Co?

-Matt, dom, Bomb-odpowiedział a moje serce na chwilę stanęło

-Kaitleen! Zostań tu!-nakazałam i bez zbędnych komentarzy zerwałam się do biegu.

//Żeby tylko zdążyć w cholernym czasie, żeby się wyrobić!

Dobiłam do drzwi i zbiegłam do pomieszczenia z łóżkiem na górze domu.

Matt leżał tam pół przytomny.

//Najpierw sprawdzę ile mi zostało.

„Witaj Lucy!” usłyszałam głos Scoot’a z telewizora gdy miałam już opuścić pokój „zapewne teraz próbujesz szukać bomby” Zaśmiał się obłąkanie. „radzę więc się pośpieszyć ty, twój Matty i cała ta rudera wylecą w powietrze za… Trzy, dwa” Wytrzeszczyłam oczy na cyferki które przelatywały w sekundowym tempie i padłam skuliłam się gdy dobiło do 0 nic jednak się nie stało oprócz kolejnej salwy śmiechu od Mason’a „Wiedziałem że Cię to przestraszy, słodka Lucy” dobiłam do Matt’a i zaczęłam szarpać się z więzami.

-Cholera-warknełam.

Matt otoczony był drutem kolczastym.

Rozejrzałam się w poszukiwaniu jakiś narzędzi ale jedyne co miałam do dyspozycji to zardzewiały nóż.

-Zaczekaj tu!-nakazałam mu chociaż i tak wiedziałam że nie słyszy.

Zbiegłam na dół i przeszłam do regału w salonie.

-No dalej-ponaglałam siebie wyrzucając każdy nie potrzebny.

-Ratunku!!!-usłyszałam.

Zamarłam przez chwilę

//Słyszałam to ?

Rozrzucałam znów wszystkie nie przydatne rzeczy.

„Hej Lucy!!!” podskoczyłam i okręciłam się  w stronę głosu.

W telewizorze stał obłąkany Mason.

„No więc pewnie jak słyszałaś…”

Odwróciłam się i wyjęłam wszystkie szuflady. Trzasnęłam nimi mocno.

„A więc Lucy zostało Ci Pięć minut, radze pożegnać się z Matt’ym.”

-Do cholery jasnej!-przeskoczyłam szuflady i dobyłam do drzwi w których słychać było pukanie.

Nikogo tam nie było ale zbiegłam do ciasnego pomieszczenia i dojrzałam sekator.

Zaśmiałam się i podniosłam go

„Cztery minuty dwadzieścia pięć sekund”

Błyskawicznie dostałam się na górę i zaczęłam przecinać drut.

„Trzy minuty i 45 sekund”

-No już Matt!Wstawaj!-nakazałam gdy pozbyłam się blokady.

-Ty!-zakrzyknął i rzucił się na mnie, dusząc

-Matt to ja, Luc-wysapałam widząc kątem oka pełne trzy minuty.

Odsunął ode mnie ręce a ja pociągnęłam go za sobą.

„Dwie minuty trzydzieści sekund”

-Chcesz mnie torturować, tak?-zapytał smętnie-

-Nie chcę spróbować Cię uratować z tego-odpowiedziała nie za bardzo przyjaźnie i pociągnęłam go w stronę  drzwi wyjściowych.

-Nie wierzę Ci!-krzyknął.

-Chyba nie masz wyjścia za dwie minuty wszystko wyleci w…

Matt rzucił się na mnie i zaczął całować.

„Jedna minuta”

Pociągnęłam go i wybiegając za drzwi podmuch powietrza uderzył w nas a to było ostatnie co zdołałam zapamiętać.

--------------------------------------------------------------------------------

Tak kończy się  Rozdział XIV, dzięki za przeczytanie i  zapraszam do komentowania oraz dołączania do "czytelników bloga" Pytanie do was: Czy ma powstać następna część "Shadow Wood"? a może pragniecie coś zupełnie nowego? Swoje zdanie i propozycje zamieszczajcie w komentarzach ;)