Rozdział XII

 Rozdział XI

Odrzucił broń na bok.

-Ethan’ie, co ty wyrabiasz?!-wrzasnął Daniel a potem rzucił się na niego przy okazji przewalając mnie.

-Miałeś ją zabić-krzyknął i przyłożył parę razy z pięści w jego twarz. Okręciłam się i dobyłam broni.

„Uchroń go” brzęczało mi w uszach.

Daniel właśnie zajęty był duszenie chłopaka.

Podeszłam  do nich.

-Zostaw go!-nakazałam celując w niego.

Ten zaśmiał się puścił i tak już nie przytomnego Ethan’a i wstał.

-Nie wystrzelisz brakuje Ci odwagi-warknął i rzucił się na mnie. Pociągnęłam za spust a martwe ciało przewaliło mnie na ziemię.Dosłyszałam jedynie jeszcze odgłosy syren.

-Dziękuję Ci, dziękuję, że go uratowałaś-usłyszałam.

Otworzyłam oczy i rozejrzałam się po lesie

-W porządku-uspokoił mnie Richard siedzący z July.

Oboje patrzyli na mnie z uznaniem.

-Jestem teraz w końcu razem-wyraził swoje zadowolenie staruszek biorąc staruszkę za rękę.

-Co…co teraz?-zapytałam, wstając z trudem.

-Lucy, musisz zaopiekować się Ethan’em, powiedz mu, że nie przez Ciebie tu jestem.

-Kiedy..ja…

-Nie jesteś niczemu winna-zapewnił. Wszystko zawirowało a mnie oślepiło światło.

Rozejrzałam się po otoczeniu.

-Lucy-usłyszałam z ulgą z boku. Koło mojego łóżka przesiadywała młoda kobieta i mężczyzna.-już myślałam, że…

-Kim państwo są?-zapytałam rozkojarzona podnosząc się.

-Lepiej, żebyś leżała-odezwał się mężczyzna i powstrzymał mnie od wstania.

-Skąd,w y mnie znacie?-zapytałam i syknęłam z uczucia pieczenia.

-Lucy, posłuchaj mnie jesteś w szpitalu masz szok pourazowy i cierpisz na chwilową amnezję-oznajmił mężczyzna.

-Co?-zapytałam nie do końca rozumiejąc.

-Wyjdziesz z tego…

Podciągnęłam koszulkę i dostrzegłam małe blizny na brzuchu.

-Co ja…?-zapytałam i omdlałam.

Przez tydzień nie odezwałam się do nikogo.

//Nikomu nie mogę ufać. Kim był więc Ethan?

W końcu przemogłam się i wyszłam na korytarz.

Z sąsiedniej Sali słychać było jak zwykle głośne rozmowy.

Siadłam na parapecie przy oknie.

„Zaopiekuj się nim” analizowałam to zdanie które nie dawało mi spokoju.

-Hej-usłyszałam ale nie zareagowałam myśląc że na pewno nie był to ktoś kogo „pamiętałam”

Podszedł do mnie chłopak.

-Alex-przedstawił się i wystawił rękę na powitanie.

-Znamy się?-zapytałam niezbyt pewnie

//Albo lepiej mogłam pytać czy się „pamiętamy”

-Tak, Lucy-odpowiedział i obdarzył mnie kolejnym uśmiechem-znamy się od dzieciństwa.

-Chyba mnie z kimś pomyliłeś-skomentowałam że to ktoś kto musiał znaleźć się w szpitalu po schizofrenii. Wstałam i nie podając mu ręki ominęłam go.

-W taki razie skąd znam twoje imię-odezwał się idąc za mną.

-Nie wiem, wracaj lepiej do swojej Sali.

Ten w odpowiedzi zaśmiał się.

//Nie ma jak natknąć się na świra.

Zamierzałam wrócić do łóżka ale ten powstrzymał mnie.

-Czekaj-powstrzymał mnie łapiąc za nadgarstek-ja wiem że to wygląda jak gdybym był jakimś świrem i Cię napastował ale wszystko Ci wyjaśnię.

-Puścisz?-zapytałam wciąż wpatrzona w jego gest.

-Sorry-odpowiedział natychmiast zabierając rękę-daj mi trzydzieści minut a wszystko Ci opowiem.

Spojrzałam na niego niezbyt miło.

-Obiecuję,że nie będę o nic wypytywał-przysiągł.

-Okej- zgodziłam się  chodź nie wiedziałam co ma na myśli mówiąc że „wszystko mi powie”

Alex rozejrzał się po Sali.

-Ciasno tu masz, nie myślałaś nad zmianą Sali?

//Miałam nad czym myśleć.

-Nie –odparłam- przynajmniej nie jest tu tak głośno jak za ścianą.

-Co prawda, to prawda.

Ułożyłam się na łóżku i wpatrzona w niego zaryzykowałam.

-Więc jeśli ja będę pytać, odpowiesz mi?

-Tak, jasne-zgodził się i położył pewnie koło mnie.

Speszona odsunęłam się jak najdalej mogłam.

-Byliśmy przyjaciółmi?-zapytałam nie zbyt przekonana.

-Jane najlepszymi, nadal nimi jesteśmy-dodał rozluźniony wciąż się uśmiechając.

//Chyba przykleił  sobie ten uśmiech.

Usiadłam nie mogąc znieść jego bliskości.

-Dlaczego jestem w szoku?-zapytałam nie patrząc na niego.

-To dłuższa historia-zapowiedział-lepiej żebyś się położyła.

Spojrzałam na niego trochę speszona.

Zdążył już rozłożyć się na prawie całej powierzchni materaca.

Opowiedział mi dokładnie o Ethan'ie, Danielu i porwaniu

-…Teraz Luc najważniejsze jest to, żeby wróciła Ci pamięć-zakończył.

Dalej siedziałam zamyślona w tym co właśnie się dowiedziałam.

//Zabiłam człowieka?

Chciałam się rozpłakać ale wiedziałam, że muszę przenieść to na potem.

-A co z tą Alice?

-Właśnie leży za ścianą-puknął w mur-miała operację bo… Daniel przebił jej płuco.

-Ona też  cierpi na amnezję?

-Nie-odparł ostrożnie.

Westchnęłam, musiałam być kompletnie nie odporna psychicznie.

-A co z twoim bratem i jej siostrą?

-Dzieciaki z tego wyjdą, gorzej z było z wami.

Pokiwałam głową  i opuściłam wzrok

Alex uniósł się na łokciach.

-Chcesz się…przytulić?-zaproponował troskliwie i usiadł.

//To chyba nie było w moim stylu.

-Nie ale dzięki-odmówiłam.

-A ja…mogę?-zapytał trochę zmieszany tą sytuacją.

-No… dobra-zgodziłam się, w końcu dużo wysiłku poświęcił na to żeby mi to wszystko opowiedzieć. Powoli zaczął się przybliżać, jak gdyby bał się że zaraz wpadnę w histerię.

Wystawiłam ręce i poczułam miłe uczucie gdy tkwiłam już w jego objęciach.

-Chyba nie jest tak źle co?-zapytał.

-Nie-przyznałam-straciłam tylko pamięć.

-Odzyskasz ją-zapewnił- ja straciłem za to jedną z najważniejszych dla mnie osób.

-Przykro mi-odsunęłam się tylko na chwilę żeby zobaczyć jego smutną minę.

-Żałuję Lucy że nie powiedziałem jej o tym co do niej czułem-wyznał i poczułam, że wtulił się do mnie jeszcze mocniej jak gdyby chciał żebym schowała go przed okrucieństwami jakie go spotkały.

Poklepałam go po plecach .

-Na pewno nie chciałaby żebyś się zadręczał-spróbowałam go  pocieszyć .

-Sorry,że wam przerywam-odezwał się dziewczęcy głos w okolicy drzwi.

-Kaitleen?-zapytał odrywając się ode mnie i wstając-co ty tutaj robisz?

//Fakt pierwszy Alex miał dziewczynę, fakt drugi nie wywołała we  mnie pozytywnych emocji

-Byłam akurat w okolicy

// W okolicy szpitala?

-Słyszałam, że straciłaś pamięć- zwróciła się do mnie udając przejęcie

//Alex? Twoja dziewczyna to zwykła idiotka.

-No to Alex, odprowadzisz mnie?-zapytała zniecierpliwiona.

-Nie, znasz drogę do wyjścia-warknął zatrzasnął jej drzwiami przed nosem.

//A więc to była jego była dziewczyna

-Jeśli chcesz to idź-zaczęłam

-Nie!-krzyknął ze złością.

Ktoś zapukał do drzwi.

-Jak to ona…-odezwął się chłopak i otworzył.

Do Sali weszła dziewczyna z chłopakiem.

-Lucy?-zapytała i rzuciła się na moją szyję tym samym skacząc na moje łóżko.

//Znów nie zręczny uścisk.

-Lucy to Alice-wyjaśnił Alex widząc moje zmieszanie.

-Miło Cię poznać-ucieszyłam się.

-Proszę, nie rób sobie żartów.

Chłopak podszedł i zdobył się na lekki uśmiech.

-Matt tak?-zapytałam domyślając się.

Kiwnął głową i idąc w ślady Alice uściskał mnie mocno i pocałował w policzek.

-Tak bardzo się za tobą stęskniłem-szepnął mi do ucha.

//Jak ja mogłam tęsknić, skoro go nie znałam?

Alex chyba domyślił się tego i siadł koło mnie myśląc, że doda mi to otuchy.

-Hej, dobra pogadamy potem, teraz zabieramy Cię z tej klitki-zakomunikował Matt i zarzucił sobie moją torbę.

-Nie, nie...-zaczęłam protestować.

-Wolisz samotność?-zapytał.

Ich sala była o wiele większa i lepiej wyposażona.

Grupka dwóch par rodziców patrzyli na mnie zdumieni.

Dwie kobiety ze załzawionymi oczami rzuciła się na mnie do uścisku.

-Ja przepraszam, nie powinnam był tak tu wchodzić i-zaczęłam się tłumaczyć.

-Nie Lucy nie o to nam chodzi-wyszeptała pierwsza.

-Po raz kolejny ocaliłaś ich- wydukała druga.

//Tak, a teraz wasza "bohaterka" straciła pamięć.

-Przepraszam ja się... muszę przejść-poprosiłam i prawie nie wybiegłam z sali.

Skręciła w ślepy zaułek i przysiadając przy oknie bezgłośnie się rozpłakałam.

-Hej-usłyszałam szepnięcie Richard'a.

Zakryłam twarz.

-No dalej Lucy, razem damy radę-zapewnił podchodzący do mnie Alex. Zabrał moje dłonie, zbliżył twarz i  pocałował w usta.

-Oszalałeś?!-wykrzyczałam gdy w końcu odsunął się-znamy się dopiero od ponad godziny.

-Znamy się od dzieciństwa, już Ci to mówiłem-poprawił mnie z irytacją.

W korytarzu mignął mi policjant.

-Ej ty!-zawołałam go i doścignęłam.

-Gdzie on jest?-zapytałam.

-Kto?

-Ethan.

Przez chwilę wpatrywał się we mnie poważnie.

-Lucy, to nie jest odpowiedni moment…

-Zamknij się -nakazałam -gdzie on jest?

Milczał, jak gdyby nie dosłyszał mojego pytania.

-Jestem wrakiem człowieka, chyba należy mi się odpowiedz-upomniałam się znów.

-Chodź – mruknął niezbyt zadowolony.

Przeszliśmy przez długi korytarz aż do jego końca gdzie siedziało dwóch umundurowanych.

Weszliśmy do dusznej, jeszcze bardziej ciasnej Sali od mojej

//A jednak takie istniały.

Ethan leżał na łóżku z przymkniętymi oczami.

-Może zostawmy ich samych Madison-zwrócił się do kobiety siedzącej przy chłopaku.

-Okej, tylko go obudzę-odpowiedziała i potrząsnęła śpiącym lekko.

Ten spojrzał na nią zaspany.

-Kojarzysz mnie?-zapytałam stając przy łóżku. On przejechał po twarzy ręką i podparł się z trudem na łokciach.

-Jasne, ze tak Lucy.

-To dobrze-odpowiedziałam ze złością przysiadając na krześle-opowiesz mi teraz wszystko to co miało miejsce w tym cholernym lesie ze szczegółami- nakzałam.

On parsknął śmiechem.

Miałam ochotę się na niego rzucić ale wtedy z pewnością nie dowiedziałabym się już niczego.

-Kto zabił Daniel’a?-zapytałam rzeczowo.

-Już zdążyli Ci o tym opowiedzieć?-odpowiedział z ironią-nie powiem szybcy są…

-Co wydarzyło się w lesie?-kolejny raz upomniałam się.

-Nic-odparł krótko-trzymasz się? Słyszałem, że podobno popadłaś w amnezję-dodał z pogardą.

-Dość tego chrzanienia-stwierdziłam i rzuciłam się z pięściami na słabego Ethan’a. Zdążyłam jedynie przyłożyć mu w prawy policzek bo resztę mojego „ataku” powstrzymała mnie Madison.

Szarpiąc się z nią dobiłyśmy do połowy korytarza.

-Uspokój się!-nakzała mi kobieta.

Ale mi było daleko od uspokojenia, ludzie wpatrywali się we mnie jak w obłąkaną.

-Hej! Zabierzcie ją z stąd- zwróciła się do kogoś.

Matt i Alex złapali mnie z dwóch stron i zaczęli prowadzić do Sali Alice.

Kopnęłam w ramę od wolnego łóżka i zwaliłam z hukiem szklany ozdobny wazon z szafki nocnej.Po tym wszystkim pochyliłam się i zaczęłam regulować dyszenie.

-Lepiej Ci?-zapytał Alex.

Pokręciłam przecząco, było mi coraz gorzej.

Przysiadłam na łóżku.

-Zabiłam go?-zapytałam.

-Nie wiem Lucy, straciłam przytomność-odezwała się cicho Alice.

-To kto wie do cholery?!-zawrzeszczałam.

-Wyluzuj-nakazał Matt.

-Jestem wyluzowana!

Zapadła cisza.

-Próbuję po prostu dowiedzieć się czego kol wiek-dodałam z zaciśniętymi zębami.

-Rozumiem Cię…-zaczął Matt.

-Nie-zaprzeczyłam- niczego nie rozumiecie, to nie wy straciliście bezpowrotnie pamięć.

Wstałam z materaca.

-Tacę tylko mój cenny czas na bezsensowną rozmowę z wami.

Matt szykował się już do skomentowania.

-Nie kłóćmy się znów-poprosił Alex.

Wszyscy troje na niego popatrzyliśmy

-Znów?-powtórzyłam i zaśmiałam się krótko-czyli to wszystko co robicie to z litości  do mnie?

-Daj nam to wyjaśnić..-wyszeptała Alice.

Prychnęłam

-A z skąd będę miała pewność że to nie kolejne wasze kłamstwo?

Pukanie w framugę drzwi przerwało nasz początek awantury.

-Twoi rodzice są na dole.

-Mam rodziców?-zapytałam-jakoś nie śpieszyło im się żeby mnie odwiedzić-skomentowałam na głos/

-To trochę skomplikowane-wyjaśnił Alex.

//”Skomplikowane” tak można określić moje życie.

-Chcę ich zobaczyć.

Przeszliśmy na dół

-Zaczekaj tu-poprosiła i wyszła przez szklane drzwi.

Oparłam się o ścianę a przed oczami przewijały mi się fala przedziwnych zdarzeń.

Twarz Ethan’a pochylająca się nade mną, pistolet leżący na ziemi i obrzydliwy rechot.

//Czy naprawdę popadłam w obłęd?

Potrząsnęłam głową chcąc odsunąć od siebie tą myśl.

//Słysząc głos zmarłego i widząc obrazy zbytnio nie było normalne.

-Lucy, kochanie-usłyszałam głos wyrywając mnie z rozmyślenia.

Przede mną stali zupełnie obcy mi ludzie. Kobieta podeszła powoli i dłonią lekko przejechała mi po policzku.

Wpatrywałam się chwilę w jej załzawione oczy.

-Niech Państwo wracają do domu,tracicie tylko czas-wyjaśniłam krótko i ruszyłam na górę.

-Stój- nakazała kobieta  dopadając mnie-jesteśmy twoimi rodzicami!-szarpnęła mną mocno.

-Niech mnie Pani puści-poprosiłam cicho.

Mężczyzna podszedł i odciągnął swoją żonę na bok.

-Wasza córka nie żyje!-zakomunikowałam-Lucy nie żyje!

--------------------------------------------------------------
Tak kończy się Rozdział XII.Dzięki za przeczytanie rozdziału i zapraszam do podzielenia się waszymi wrażeniami w komentarzach oraz dołączenia do "czytelników bloga".