Rozdział XII

 Rozdział XII

 -Zaopiekuj się moim synem-poprosił Richard stojąc przede mną.

-Już Ci mówiłam Richard, straciłam pamięć, nie mam jak mu pomóc-odpowiedziałam opierając się o drzewo. W odpowiedzi pokiwał zaprzeczając głową i przybliżył się jeszcze bardziej.

-Możesz-zaprzeczył wpatrując się w moje oczy.

-Nie, nie mogę…

-Więc spotka Cię kara-zagrzmiał nie naturalnym głosem i zamachnął się. Wrzasnęłam z nagłego bólu i osunęłam się na ziemię.

Spojrzałam na miejsce gdzie tkwił nóż i wszystko spowiło się nagłą mgłą. Złapałam łapczywie powietrze przez usta. Moje całe ciało drżało pod wpływem setnego  tym tygodniu koszmaru. Rozejrzałam się po zaciemnionym pokoju. Dojrzałam w blasku księżyca dobijającego się do pokoju kontur mojej nie rozpakowanej torby. Choć tkwiłam tu dobre kilka dni nie ośmieliłam się rozpakowywać swoich rzeczy w obcym mi miejscu.

//Jeśli w ogóle istniało jeszcze znane mi miejsce.

Odrzuciłam kołdrę i przysiadłam na skraju łóżka, zerknęłam na pudełko leków nasennych których i tak nie brałam.

//Wzięcie ich wydłużyło by moje senne koszmary.

Sięgnęłam po telefon i spojrzałam na wyświetlacz „Rodzice” wciąż usilnie próbowali się ze mną skontaktować, po tym jak się ich wyrzekłam. Odrzuciłam komórkę na poduszkę i powoli wstałam z posłania. Tysiące myśli przelatywało mi w głowie z czego większość było pytaniami na które nie znałam odpowiedzi.

Przeszłam do okna i przez chwilę wpatrywałam się w krople deszczu spadające nie nieustannie przez ostatnie dni. Nagle naszła mnie chęć do szkicowania czegoś.

Podeszłam do biurka i przysiadłam na obrotowym krześle. W prawdzie nie potrafiłam szkicować ale jeśli miało to mnie choć w najmniejszym stopniu uspokoić? Przy lekko oświetlonym świetle lampki zaczęłam rysować przypadkowe kreski.

//Więc Richard w ramach „kary” chciał pozbawić mnie życia, po prostu pięknie.

Spojrzałam nie przytomnie na brystol i odskoczyłam od całego blatu. Serce zaczęło coraz szybciej bić a oddech stawał się nie równy. Wycofałam się na środek pomieszczenia i spojrzałam na drzwi za mną.

//Madison siedziała pewnie jak zwykle nad papierami.

//Nie, nie mogę okazać słabości.

Wróciłam znów powoli do szkicu.

Napis „Pomóż mu” otoczony drzewami. Złapałam za karton i podarłam go jak najmocniej. Kątem oka dojrzałam rozświetlony wyświetlacz

Wzięłam głęboki oddech i odebrałam połączenie od Matt’a.

-Tak słucham?-udałam rozespaną.

-Wiem, że nie śpisz-odpowiedział przekrzykując deszcz-posłuchaj…-chwila ciszy-czy mogę do Ciebie przyjść? Wyczułam że mojemu rozmówcy łamie się głos.

-Gdzie jesteś?

-Pod… pod klatką.

-Okej, już Ci otwieram-przeszłam do przedpokoju i zaczekałam chwilę, aż Matt zapuka do drzwi .

Wejście do salonu było zamknięte a promienie światła stwarzały cień pod drzwiami. Rozległo się ciche prawie nie dosłyszalne pukanie.

Szarpnęłam za klamkę , Matt wyglądał na wyczerpanego, nie do końca wiedziałam czy to deszcz czy łzy spływały mu po policzkach i do tego to mokre poszarpane ubranie.

-Mogę wejść?-zapytał  nie patrząc na mnie.

-Jasne-odpowiedziałam i wpuściłam go do środka.

-Co się stało?-zapytałam obserwując  jego poszarpaną koszulkę

Spuścił głowę na dół.

-W porządku?-dopytałam gdy zaniósł się szlochaniem.

Zaprzeczył a potem poddał się całkowitej histerii.

-Okej, już dobrze-zapewniłam obcą mi osobę i powoli objęłam ją.

Zaprowadziłam go do pokoju i usadowiłam na łóżku.

Pozwoliłam żeby wypłakał się do końca a później kiedy  zabrakło mu łez zapytałam

-Lepiej?

Zaprzeczył kiwnięciem głowy.

Zdobyłam się na odwagę.

-Matt? Powiedz mi co się stało?

-Jestem zwykłym potworem-wycedził przez zęby-a przecież chciałem tylko jej pomóc-dodał załamany i spuścił głowę.-chciałem tylko, żeby przypomniała sobie co kol wiek z tego wypadku, żeby poczuła coś.

-Co zrobiłeś?

-Poszliśmy do lasu, do tego domu…

Potrząsnęłam głową bo doznałam jakieś dziwnej retrospekcji z udziałem Richard’a i mężczyzny którego zapewne znałabym gdyby nie moja amnezja.

-ona…ona nagle stanęła w pewnym miejscu i zaczęła wrzeszczeć, że chce wracać. Chciałem ją uspokoić ale mi się wyrwała i zaczęła uciekać…-urwał wstał i podszedł do okna-zacząłem ją gonić żałując już swojego panu.

-Znalazłeś ją?-

-Tak, znalazłem ją dopiero pod tym domem.Siedziała w miejscu na ziemi i powtarzała że to nie on.

-„Nie on?”

-To nie on Zabił.

-Kto?

-Ethan.

Chwila ciszy.

-Skąd może o tym wiedzieć?

-Nie wiem, najgorsze jest to Lucy, że znów mi uciekła.

-Ale ją dogoniłeś?

Odwrócenie od szyby wszystko mi wyjaśniło.

Zerwałam się

-Chcesz powiedzie, że Alice błądzi w nocy po mokrym lesie sama?

Nie czekając na odpowiedz, dorwałam telefon

-Alex…

-Lucy,Alice jest u mnie spotkajmy się u mnie za godzinę.

Odetchnęłam z ulgą.

-Alice jest u Alex’a.

Matt ruszył do wyjścia, a ja przygryzłam dolną wargę.

-No chodź- ponaglał mnie widząc że nie ruszyłam za nim.

-Lepiej zostanę-usiadłam na tapczanie.

-Nie ma mowy idziesz ze mną-zaprzeczył podszedł  i złapał mnie za przedramię ciągnąc za sobą.

-Gdzie się,wybieracie-zapytała zaspana Madison wychodząc z salonu.

-Idę do Alex’a- zakomunikowałam.

-Okej,ja chyba się prześpię.-odpowiedziała pocierając kark.

//Sen, to teraz mój największy lęk.

Wyszliśmy przed blok.

-Nie sądzę Matt, żeby…

-Chodź-złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę domu Alex’a.

Skąd Alice wiedziała kto zabił Daniel’a?

Znów doznałam dziwnych retrospekcji. Ktoś przebijający mi ostrzem nogę i kobieta podająca się za ankieterkę

//Chyba naprawdę popadam w obłęd

-…Lucy?-dosłyszała od Matt’a.

Spojrzałam na niego staliśmy pod domem Alex’a.

//Miejmy już to za sobą.

Zapukałam do drzwi i odsunęłam się znacznie do tyłu, gdyby nie Matt uciekłabym z tego nie znanego miejsca

Drzwi otworzyły się a z nich wyleciał na Matt’a Alex.

-JAK MOGŁEŚ?! JAK MOGŁEŚ JĄ NARAŻAĆ?!

Chłopaki przewalali się po błocie w strugach deszczu

-Ej!-zakrzyknęłam i przewaliłam atakującego który prawie nie złamał Matt’owi nosa

-Wyluzuj-nakazałam i pchnęłam go przed siebie.

Patrzyłam to na jednego to na drugiego.

-TAK CHCIAŁEŚ ŻEBY ONA COŚ POCZUŁA?! TAK CHCIAŁEŚ ŻEBY SOBIE TO PRZYPOMNIAŁA?!

-Przestań wrzeszczeć!Wiesz że chciałem dobrze!-

-WYNOŚ SIĘ!-warknął wskazując furtkę-NIE JESTEŚ JUŻ NICZYIM PRZYJACIELEM.

Matt chwilę przyglądał się Alex’owi a potem bez słowa ruszył samotnie z jego posesji.

//Najpierw muszę porozmawiać z Alice.

Bez patrzenia na chłopaka przeszłam do niego do domu.

-On tego nie zrobił nie zrobił nie zrobił

Stanęłam w drzwiach salonu.

Dziewczyna miała opuszczoną nisko głowę, jej ubrania były tak samo poszarpane jak u Matt’a.

-Cześć…Alice-przywitałam się z nią.

Ta słysząc barwę mojego głosu zamilkła i podniosła powoli głowę.

Na twarzy pojawił się sekundowy uśmiech.

-On tego nie zrobił-odpowiedziała kiwając głową.

-Powtarza to od kilkunastu minut—oświadczył Alex patrząc opierając się z drugiej strony framugi.

Weszłam do pokoju i popatrzyłam z góry na Alice.

Ta spojrzała mi w oczy i nienaturalną barwą głosu  cicho wymruczała-To ty to zrobiłaś.

-----------------------------------------------------------

Shadow Wood powraca:) Zapraszam do komentowania i dołączania do "czytelników bloga"