Rozdział VIII

Rozdział VIII

Zeszłam na dół i wyjęłam z szafy swoja kurtkę.

-Wychodzisz?- zapytała mama wychodząc z kuchni.

Nie odpowiedziałam i sięgnęłam po klamkę od drzwi.

-Lucy?!-wrzasnęła uniemożliwiając mi otwarcie drzwi.

-Idę do Alex’a-odpowiedziałam nie patrząc na nią

-Najpierw ze mną porozmawiasz.

Prychnęłam,otworzyłam drzwi i trzasnęłam nimi za sobą.

***

-Matt i Alice są na górze-powiedziała

Westchnęłam ciężko wchodząc po schodach

//Znów skończy się na kłótni.

-Nie mam zamiaru się kłócić-zaczął Matt.

Prychnęłam

-A ja nie mam zamiaru rozgrywać tego samego nudnego scenariusza co zawsze.

-To porozmawiajmy na spokojnie.

Wymieniliśmy długie spojrzenie.

-Lepiej wyglądasz Alice-stwierdziłam przenosząc wzrok na znacznie lepiej od ostatniego razu wyglądającą dziewczynę

Ona w odpowiedziała uśmiechnęłam się.

-Tak, nie dostaje już kartek.

//Albo ich nie piszę.

-Al., dlaczego jesteś tak posiniaczony?-zapytała Alice dostrzegając siniaki na policzkach.

-Walnąłem się o szawkę-wyjaśnił pocierając policzek.

-Aż tak?-zapytał Matt podchodząc i oglądając policzek.

-Przez przypadek go uderzyłam-dodałam krzyżując ręce-oczym chcecie porozmawiać?-zmieniłam temat.

-O nas-odparł krótko Matt.

//Co znowu?

-Już o tym gadaliśmy.

-Tak, ale nie w taki sposób jaki chcemy.

-O co tak naprawdę Ci chodzi Matt’y?-zapytałam rozdrażniona.

Wzdrygnął się.

-O to Lucy, że Cię zraniliśmy…

-Skończ-weszłam mu w zdanie-nie cofniesz czasu i tego nie naprawiasz-stwierdziłam oczywiste.

-Więc co możemy zrobić?-zapytał

-Nic-odpowiedziałam ponuro i siadłam na łóżku.

Matt zrozumiale kiwnął głową.

-Zrozumieliście to po tak długim czasie, który wywiercił mi dziurę, tutaj-wskazałam na serce-przykro mi-dodałam przygryzając dolną wargę i czując, że po policzku płynie mi łza.

Starłam ją po kryjomu, nie chcąc aby ktokolwiek ją dojrzał.

Alice zeszła z parapetu i klęknęła przy mnie.

-Może, naprawimy ją razem?-zaproponowała kładąc rękę na miejscu mojego serca.

Wzruszyłam ramionami.

-To przeze mnie-odezwał się Alex

-Nie Alex-zaprzeczył Matt-to przez nas.

-Była moją dziewczyną!-wrzasnął.

-Każdego omiotała-stwierdziła Alice wstając zerkając  na chłopaków.

//Oprócz mnie która zaprzyjaźniła się ze wspólnikiem mordercy.

Westchnęłam

-Muszę wam o czymś powiedzieć-Alex zwrócił się do Alice i Matt’a.

Spojrzałam przez chwilę na niego. Chłopak opowiedział im o bójce

-Al., trzymasz się?-zapytała przejęta Alice gładząc chłopaka po ramieniu.

Ten kiwnął tylko głową.

-Mogę Cię prosić na chwilkę?-zapytał Matt.

-Jasne- zgodziłam się. Wyszliśmy do ogrodu i przysiedliśmy na ławce.

Wiatr dawał swoje oznaki co raz podwiewając nam twarze.

-Brakuje mi Cię Lucy-wyznał Matt.

-Mi Ciebie też Matt.

Chłopak przysunął się bliżej i wtulił mnie do siebie. Razem z Matt’em często postrzegani byliśmy jako rodzeństwo, nigdy nie rozmawialiśmy ze sobą ale każde z nas odczuwało do drugiego coś w rodzaju rodzinnej miłości. Różniliśmy się z wyglądu ale niektóre z cech  charakteru i zachowań było identyczne.

//A może to była tylko przyjaźń?

-Dasz nam drugą szansę?-szepnął mi do ucha.

-Pomyślę-obiecałam odsuwając się od niego-ale niczego wam nie obiecuję.

Odebrałam dzwoniący telefon.

-Zabraliśmy Kaitleen i Strace na komisariat.-zakomunikowała mi Madison.

-Okej, to ja będę u was za godzinę-odpowiedziałam mając się już rozłączać.

-Lucy, Ethan Cię podwiezie-dodała pewna jak zwykle Madison.

-Wolę się przejść

-Chyba nie masz wyboru-stwierdził Ethan wchodząc do ogrodu.

Rozłączyłam się.

-Matt, odezwę się do was pózniej-rzuciłam na pożegnanie i minęłam Ethan’a.

Wyszłam z domu i podeszłam do jego samochodu niezbyt zadowolona tym, że mam z nim jechać.

Zaczekałam aż odblokuje samochód i siadłam nie dając mu przytrzymać mi drzwi.

Wbiłam wzrok na widok zza przedniej szyby.

W czasie drogi milczałam do czasu, gdy Ethan skręcił zjeżdżając tym samym z drogi do komisariatu. Obejrzałam się do tyłu.

-Mieliśmy jechać na komisariat-oznajmiłam patrząc na niego nie ufnie.

-Mieliśmy-przyznał spokojnie.

-Więc zawróć- warknęłam a on przyśpieszył jeszcze bardziej.

------------------------------------------------------------
Tak kończy się rozdział VIII.Dzięki za przeczytanie rozdziału i zapraszam do podzielenia się waszymi wrażeniami w komentarzach oraz dołączenia do "czytelników bloga". Z związku z nadchodzącymi Świętami Wielkanocnymi wszystkiego najlepszego :) 

Rozdział VII

Rozdział VII

-Na pewno? -zapytałam z ociągnięciem-jesteś pewny?

Przytaknął bez zastanowienia. Walnęłam plecami w krzesełko.

-No to czas ją odwiedzić- stwierdziłam dopiero po chwili.

Zaprzeczył kręcąc głową.

-Nie chcę z nią mieć już nic do czynienia

-Może widziała tego kto Cię napadł?- dodałam wstając. Złapał mnie za nadgarstek dosyć za mocno.

-Nie chcę jej już znać-odburknął, nienaturalnym dla siebie głosem.

Wyswobodziłam nadgarstek, i cofnęłam się do wyjścia, wtedy poczułam szarpnięcie do tyłu.

-Nie możesz do niej iść, nie możesz!- wrzeszczał jak opętany, przywalając mnie do ściany.

-Uspokój się!- nakazałam próbując się wyszarpać.

Ale Alex przyciskał mnie coraz mocniej, w końcu Luck i Ethan słysząc naszą szarpaninę weszli do pokoju i odciągnęli chłopaka. Alex w końcu uległ a ja przyglądałam się jemu przez chwilę nie rozumiejąc jego zachowania. Wyszłam zostawiając ich samych.

//Dlaczego Alex nalegał tak abym do niej nie szła. Przekonać się mogłam tylko po wizycie u niej w domu. Przez chwilę miałam zamiar zawiadomić o tym Matt’a ale zdecydowałam się na samotne wejście do „paszczy lwa”

Doszłam pieszo do tak znienawidzonego domu, wzięłam głęboki oddech i zapukałam mocno w drzwi. Zamek „szczęknął” a w drzwiach ukazała mi się Emilie Strace.

-Jest twoja córka?- zapytałam oschle.

Rozszerzyła tylko drzwi i wskazała abym weszła. Niechętnie przekroczyłam próg.

-Już od dłuższego czasu, zbierałam się na rozmowę z tobą-zaczęła idąc za mną.

-po śmierci Richarda, musiałam wyjechać i…

-Gdzie ona jest?- przerwałam jej ostro.

-Na górze… ale Lucy- zareagowała gdy weszłam na górę.

Przywaliłam w pierwsze lekko uchylone drzwi i zastałam Kaitleen sponiewieraną po twarzy.

-Ładny makijaż-zażartowałam wskazując na jej twarz.

Rzuciła mi mordercze spojrzenie.

Prychnęłam ze śmiechem i oparłam się o framugę.

-Powiedz, ze to ja Cie tak załatwiłam-poprosiłam.

Otarła mokry policzek i zaśmiała się krótko.

-To nie ty-prychnęła z pogardą-to mój Alex.

-Twój Alex-nadałam cudzysłów-właśnie dzięki tobie wylądował za bójkę na komisariacie, może mi to wyjaśnisz?- zaproponowałam.

-Kochane-usłyszałam za sobą-odsunęłam się wchodząc dalej do pokoju

-Spokojnie-powiedziała wyciągając ręce przed siebie-nie mam złych zamiarów…

Spojrzałam ostatni raz na zmasakrowaną twarz dziewczyny i ominęłam jej matkę opuszczając dom w ciszy. Nie zostałam przez żadną powstrzymywana.

Odebrałam od Luck’a dzwoniący telefon który zakomunikował mi, opuszczenie przez Alex’a posterunku.

-Lucy-krzyknął ktoś bardzo znajomy za mną-odwróciłam się i ujrzałam mamę stojącą przed moim domem.

-Nie chce mi się tobą rozmawiać-przyznałam widząc za nią stojącą mamę Alex’a

-Luc proszę chociaż nas wysłuchaj-błagała gdy oddaliłam się.

-Chyba nie masz wyjścia-dodała łagodnie mama Alice przechodząc przez ulicę.

-Zmówiliście się?-zapytałam zerkając na mamę Matt’a idącą z nad przeciwka.

-Chcemy tylko porozmawiać-usłyszałam mamę Alex’a

Niechętnie przeszłam do domu a z stamtąd do salonu.

-Może usiądziesz?- zaproponowała moja mama.

Nie miałam ochoty więc nie poruszyłam się.

-Zebrałyśmy się tu po to aby porozmawiać na temat powrotu pani Strace-zaczęła pani Elder.

Odchrząknęłam a wszystkie kobiety wlepiły we mnie spojrzenia.

-To wszystko?-zapytałam

-Lucy, pojawienie się Strace oznacza problem, poza tym Alex stał się przez to agresywny-kontynuowała jego mama.

Powoli puszczały mi nerwy.

-Martwi mnie też Alice-dodała smutno pani Elder.

Odwróciłam się chcąc wyjść.

-Gdzie ty idziesz?-zapytała zdziwiona moja mam.

//Tylko zachowaj spokój.

-Odwiedzę Alice-zaproponowałam i ruszyłam do wyjścia.

-Lucy, mieliśmy porozmawiać.

-porozmawialiśmy-zapewniłam i wyszłam.

Przeszłam ulicę a po tym

Weszłam do  domu Alice.

-Alex uspokój się-poprosiła Alice.

Wparowałam do salonu i położyłam się na kanapie.

Miałam okropny ból głowy po wczorajszym.

-Przynieść Ci, wody?-zapytała uprzejmie.

Przytaknęłam przysłaniając na chwilę swoje oczy.

-Co się stało?-zapytał Matt przysiadając na skrawku pozostawionej kanapy.

//Raczej co się nie stało?

Westchnęłam i siadłam.Odebrałam od Alice szklankę i opróżniłam ją. Potem spojrzałam na Alex’a.

Bębniącego palcami o swoje ramię.

-Mogę Cię na chwilę poprosić?-zapytałam chłopaka, odkładając szklankę Alex ani drgnął.

-Okej, więc zapytam, przy nich-odpowiedziałam rozdrażniona-wpadłeś w bójkę z Kaitleen?

Kiedy usłyszał jej imię rzucił się w moją stronę. Wpadł jednak na Matt’a

-Czy tobie do reszty odbiło?-zapytała szarpiąc się z przyjacielem. W końcu Alex dał sobie spokój i po prostu wyszedł.Alice zaczęła go nawoływać.

-Idę za nim-oznajmiłam wymijając ich i opuszczając dom.

-Al, stój-powiedziałąm idąc za nim.

-Nie oszukujmy się, miałaś rację wszystko jest już skończone…

-Alex!-wrzasnęłam dobiegając i odwracając go do mnie.

-Ufasz mi?-zapytał

Puściłam go i odsunęłam się.

-Ufam-zapewniłam patrząc w bok.

-Nie pobiłem jej-zapewnił-nawet jej nie dotknąłem.

-Więc dlaczego jesteś taki agresywny?-zapytałam przenosząc spojrzenie na niego.

Zamilkł, a ja prychnęłam

-Wiesz co? Życzę Ci powodzenia, chrzanie to wszystko mam dosyć własnych problemów.-wyznałam i wyminęłam go.

Przekroczyłam bramę i poczułam zimne metalowe pręty wbijające się w moje plecy.

-Alex!-usłyszałam zdesperowany głos jego mamy.

Dopiero teraz do mnie dotarło chłopak dociskał mnie do ogrodzenia a kobiety stały za nim.

-Odbiło Ci?-zapytałam siląc się z jego dłońmi.

-Alex, puść ją, Alex-błagała jego mama.

-Wiesz dlaczego jestem taki?-zapytał przybliżając swoją głowę do mojej-bo ona wróciłą-szepnął do mnie a potem nadbiegający Matt odciągnął go odemnie.

-Wy jesteście jacyś powaleni?!-wrzasnełam oddalając się od nich-nie chcę mieć z wami już nic wspólnego-oznajmiłam wskazując na zebranych i ruszyłam do domu Luck’a.Całe szczęście, że miałam od nich zapasowe klucze, potrzebowałam teraz ciszy i uspokojenia. Z przedpokoju usłyszałam jak ktoś krzątał się po kuchni.

-Coty tu robisz?-zapytałam od razu rozpoznając Ethan’a

Wtedy zaczął gwizdać czajnik.

Chłopak wyłączył go i podrapał się po głowie.

-Miałem zamiar pomyśleć w samotności…

-Nad czym?-zapytałam przysiadając przy stole.

-Nad Alex’em i takimi tam, no ale cóż lepiej już pójdę-skierował się do wyjścia.

-Czekaj-powstrzymałam go nie wiedząc do końca dlaczego.-Nie, że potrzebuję desperacko kogoś, ale jeżeli możesz to zostań-poprosiłam.

Uśmiechnął się  i pozostawił kurtkę na wieszaku.

-Okej, zostanę-zgodził się wracając do kuchni i robiąc herbatę.

-Nie denerwuje Cię cisza?-zapytałam przerywając ją.

-Nie odparł krótko-ale widzę, że Ciebie tak-dopowiedział stawiając przede mną Kunek z herbatą. Opatuliłam dłonie między naczynie.

-Mam już za dużo w głowie-zaczęłam wpatrzona w napój.-wróciła Kaitleen ze Strace, Alex wpadł w jakąś totalną agresję, ja miewam te swoje sny…-wymieniałabym dalej gdyby nie położył dłoni na mojej

-Nie masz prawa się za nic obwiniać, zamknij na chwilę oczy weź głęboki oddech-zaproponował.

Zrobiłam to a potem poczułam dotyk w okolicy biustu.

-Co ty robisz?-zapytałam, zrywając się z miejsca i cofając się do wyjścia.

-Lucy, zaczekaj-poprosił, ale ja już trzasnęłam drzwiami.

Zbiegłam na dół i schowałam się za drzwiami prowadzącymi do piwnicy.Serce biło mi trochę szybciej

Odczekałam kilka minut po jego wyjściu z klatki i napisałam do Luck’a, że Ethan kompletnie oszalał i zaczął się do mnie dobierać. Kiedy skończyłam, wyszłam na zewnątrz i nie oglądając się ruszyłam szybkim krokiem w stronę domu.

Byłam w połowie drogi, z myślą, że nie trafię już na Ethan’a. Usłyszałam za sobą czyjś bieg.Odwróciłam się i dostrzegłam biegnącą truchtem kobietę.

Odetchnęłam z ulgą. Zamierzałam zaszyć się w domu, na jakiś czas, nic dziwnego więc gdy rodzice byli w szoku.

-Nikogo nie wpuszczajcie-ostrzegłam ich tylko i weszłam na górę.

Dawno nie było mnie w swoim pokoju.

Rozejrzałam się po nim z uśmiechem i położyłam na świeżej pościeli.

//Może tu zaznam przez chwilę spokoju?

Alice mogłam sobie przez chwilę darować.Matt z pewnością dba o jej bezpieczeństwo, co do Alex’a było mi trochę trudniej.

W pierwszej kolejności musiałam z nim porozmawiać nawet mimo zainkasowania jego agresji.

Zadzwonił Luck.

Opisałam mu całą sytuację.

-Posłuchaj Lucy, dawno temu Ethan był wykorzystywany przez rodziców

-W taki sposób jaki myślę?-upewniła się.

-Tak, w taki sposób jaki masz na myśli, nie usprawiedliwia go to, ale naprawdę stara się powstrzymywać od…

-Okej, dobra, gdzie teraz jest?-zapytałam przejeżdżając ręką po włosach i podnosząc się z łóżka.

-Jest na cmentarzu…odwiedza tam tatę.

-------------------------------------------------------

 Tak kończy się rozdział VII.Dzięki za przeczytanie rozdziału i zapraszam do podzielenia się waszymi wrażeniami w komentarzach oraz dołączenia do "czytelników bloga"